Άγγελοι του Charlie

Κάθε χρόνο δημοσιογράφοι και φωτογράφοι χάνουν τη ζωή τους στη διάρκεια της εργασίας τους, καλύπτοντας πολέμους ή γεγονότα σε χώρες που τα πράγματα παρεκτρέπονται εύκολα.

Ήταν όμως αδιανόητο μέχρι χτες ότι μπορεί να δολοφονηθούν στα γραφεία που κάνουν τη δουλειά τους.

Το Charlie hebdo μετράει 10 βαριές απώλειες, τον αρχισυντάκτη του, σκιτσογράφους και δημοσιογράφους του. Η Γαλλία μετράει επιπλέον δυο αστυνομικούς και το συλλογικό σοκ.

Δύσκολοι κι επικίνδυνοι καιροί. Κυρίως για τους αφορισμούς και τις γενικεύσεις που ακολουθούν. Μια ματιά στα social media αποδεικνύει πως ο άνθρωπος είναι το χειρότερο από τα ζώα.

Κάποιοι έχουν ήδη βγει με το θρησκειόμετρο και τις μετράνε. Άραγε ποιος την έχει μεγαλύτερη; Και κυρίως ποιος την έχει καλύτερη κι άρα μοναδική αποδεκτή να καταπιέζει λαούς στο όνομα του Θεού που πρεσβεύει;

Ο χριστιανισμός έχει προλάβει να κάνει τις ζημιές του, κατακρεουργώντας πόλεις και χωριά ολόκληρα, τω καιρώ εκείνω, των σταυροφοριών. Εις το όνομα του Πάπα, και με όρους σημερινής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, όπλισε τους – στρέφε και το άλλο μάγουλο στον εχθρό – χριστιανούς ώστε να πατάξουν τους κακούς μουσουλμάνους που δεν χωρούσαν στα κουτάκια του κόσμου τους για να τους αποδεχτούν. Δεν επρόκειτο μάλιστα για διάσπαρτες αυτόνομες εξτρεμιστικές ομάδες, αλλά για την επίσημη παπική πολιτική, την οποία σιγόνταραν οι άρχοντες της Ευρώπης.

Ο Nicholas Kristof υπογραμμίζει επιτακτικά σε άρθρο στους NY Times ότι δεν πρέπει να εξομοιωθεί ο μικρός αριθμός των φανατικών μουσουλμάνων τρομοκρατών με τους 1,6 δις πιστούς που ζουν ειρηνικά και αρμονικά με τον υπόλοιπο κόσμο, θυμίζοντας ότι πολλές φορές και αυτοί έχουν πέσει θύματα των τρομοκρατών (π.χ. επιθέσεις σε σχολεία).

«Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ο χριστιανισμός έπαψε να είναι ο απόλυτος εχθρός των νέων άθεων και τη θέση του πήρε ο ισλαμισμός – όχι οι ακραίες εκδοχές του αλλά η ίδια η θρησκεία.», γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου, και μας θυμίζει τους πανεπιστημιακούς, όπως τον Ρίτσαρντ Ντόκινς, που έπεσαν στη λούπα του θρησκευτικού φανατισμού, μόνο που αντικατέστησαν τον Θεό με την αμερικανική πολιτική.

Ο Lorrent Joffrin, αρχισυντάκτης της Libération, κλείνει το σημερινό editorial με το ζουμί της ευθύνης της δημοσιογραφίας: «εμείς δεν θα κάνουμε πόλεμο. Δεν είμαστε στρατιώτες. Θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε, αυτό που είναι η κλίση μας: να βοηθάμε τον αναγνώστη να νιώθει πολίτης. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, όμως είναι κάτι.» Αντιθέτως, πιστεύω ότι είναι πολύ σπουδαίο.

photo via AFP

Και μάλλον αυτό πιστεύουν και οι χιλιάδες Γάλλων που βγήκαν χτες στο δρόμο να δηλώσουν αλληλέγγυοι. Τα στυλό και οι δημοσιογραφικές ταυτότητες υψωμένες συμβολίζουν την ελευθερία του τύπου. Οι εικόνες λένε τόσα πράγματα, τώρα που οι λέξεις είναι ακόμα μπερδεμένες.

Μόνο ο ένας δίπλα στον άλλον μπορούμε να νικήσουμε τον τρόμο. Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση των Γάλλων ήταν εκκωφαντικά δυνατή. Τώρα χρειάζεται προσοχή στα φίδια. Η χαιρεκακία του «στα ‘λεγά» -κια περιμένει στη γωνία.

Όσο για τα δικά μας ακροδεξιά αποβράσματα και τις εμετικές τους δηλώσεις για τον φράχτη μια λέξη μόνο τους αρμόζει, έτσι à la Charlie: ΟΥΣΤ.

πιο δυνατή απ' το μίσος, η αγάπη