26 Ιανουαρίου

Μετά από έναν ολόκληρο αιώνα, πρώτη φορά ο Έλληνας φορολογούμενος δεν θα πληρώσει βουλευτική αποζημίωση σε δίποδο αρσενικό που φέρει το όνομα Παπανδρέου.

Μετά από 41 ολόκληρα χρόνια, η Μεταπολίτευση άφησε την τελευταία της πνοή, καθώς πρώτη φορά η κυβέρνηση δεν θα περιλαμβάνει ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ (ή και τους 2).

Από το 1830 και την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, πρώτη φορά ο πρωθυπουργός της χώρας ορκίζεται με πολιτικό όρκο στην τιμή και τη συνείδησή του.

Whether you like it or not, it’s the end of an era.

Και η αρχή της επόμενης.

Κάποια facts – συμπεράσματα των φετινών εκλογών

Η θέση της ΧΑ παγιώθηκε στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Το νεοναζιστικό μόρφωμα – σε μια χώρα που υπέφερε από τους ναζί – ψηφίστηκε από το 6,28% των ψηφοφόρων. Εννοείται πως η πολύμηνη προφυλάκιση χωρίς δίκη έπαιξε ευνοϊκό ρόλο, καθώς τους εξασφάλισε την εικόνα των διωκόμενων αντισυστημικών. Όμως επίσης πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στη χώρα όπου οι ταγματασφαλίτες δεν τιμωρήθηκαν μετά την απελευθέρωση, μεγάλωσαν παιδιά στα οποία δυστυχώς πιθανότατα μετέδωσαν παρόμοια μυαλά. Θέλει χρόνια και στροφή παιδείας (από το εθνικοπατριωτικό στο ανθρωποκεντρικό) για να γιατρευτεί αυτή η πληγή και να χαντακωθεί ο νεοναζισμός.  

Αναβιώνει σε μια καινούρια μορφή κι ο εθνικός μας διχασμός. 46% «αντιμνημονιακοί», 38% «μνημονιακοί». Α ναι, και 6,28% η αντισυστημική ΧΑ, όμως ουδείς ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού από τον φασισμό…

Η ελληνική αριστερά ακόμα δεν μπορεί να ενωθεί.

Τα περίεργα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων πρέπει επιτέλους να διερευνηθούν σοβαρά.

Ο πρόεδρος του κόμματος «πρώτη φορά αριστερά», αφού μάζεψε τη σάρα και τη μάρα στα ψηφοδέλτιά του, συνεργάζεται με καθαρόαιμη, ψεκασμένη, εθνική κι αρρενωπή δεξιά. Ο σουρεαλισμός ζει και βασιλεύει, όμως οι ταμπέλες πρέπει είτε να αλλάξουν είτε να φύγουν, γιατί διαφορετικά δεσμεύουν, μπερδεύουν και προκαλούν πτώσεις από ρομαντικά σύννεφα.

Οι διασημότεροι έλληνες οικονομολόγοι δέχτηκαν να στρατευτούν πολιτικά για να βρεθεί μια ανθρώπινα και κοινωνικά βιώσιμη οικονομική λύση. Και είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν φαίνεται να το κάνουν για την καρέκλα, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύουν σ’ αυτό. (τουλάχιστον ο Βαρουφάκης, θα μπορούσε να έχει καρέκλα από την εποχή ΓΑΠ, αλλά δεν το ‘κανε γιατί διαφωνούσε)

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός ακολουθούμενος από τους κολαούζους του μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν άφησε τη μαγκιά του στην άκρη και δεν είπε ούτε συγχαρητήρια στον αντίπαλό του και νικητή των εκλογών το βράδυ των αποτελεσμάτων. Και την επόμενη μέρα αρνήθηκε να παραμείνει στο Μέγαρο Μαξίμου για την εθιμοτυπική τελετή παράδοσης-παραλαβής. Ξυδάκι.

Στο αριστερό μου χέρι κρατάω εξ αρχής πολύ μικρό καλάθι.

Δεν μπορώ όμως να διασκεδάσω την προσωπική μου εντύπωση πως ο Αλέξης Τσίπρας εισέπραξε τελικά στην κάλπη το «άντε γαμήσου Σαμαρά» των αναποφάσιστων.

Είπαμε, το μεταίχμιο είναι ζόρικη εποχή για να αντιληφθούμε πλήρως τα λόγια που μας ψιθυρίζει.
Και φυσικά, διαφορετικά αντιλαμβάνεται κάποιος έξω απ’ τον χορό τα πράγματα κι αλλιώς τα βιώνει αυτός που χορεύει μέσα στο ταψί.

Οι συμβολισμοί μπορεί να γίνουν πολύ χρήσιμοι γι’ αυτούς που τους έχουν ανάγκη.

Όμως νομίζω πως οποιαδήποτε σύγκριση με την πραγματικότητα είναι προκαταβολικά ατυχής. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ούτε Άρης, ούτε Τσε, ούτε Λούλα, ούτε Τσάβες. Είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Αν τελικά η ιστορία θα τον κατατάξει στην πλευρά των καλών ή των κακών, θα το δείξει μόνο ο καιρός, είναι ακόμα πολύ νωρίς.

Για την ώρα όμως, στον τόπο που κατάντησε να έχει ακροδεξιούς υπουργούς επί κυβέρνησης Σαμαρά, το ότι ο νέος πρωθυπουργός σαν πρώτη πράξη απέτισε φόρο τιμής στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, το λες και καλή αρχή.

Αρκετά με τον πάτο. «Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα».