Ή όσο σκληρά κι αν προσπαθήσεις, πολλές φορές μια εικόνα, μια φωτογραφία, θα αφηγηθεί την ιστορία καλύτερα από τα λόγια.
Βάλε τα λόγια αν θέλεις πίσω από τις εικόνες.
Περιέργεια; Άγνοια κινδύνου; Συνήθεια; Όταν για δεκαετίες είσαι το μοντέλο των καλύτερων φωτογράφων του πλανήτη, μπορεί κάποια στιγμή να θελήσεις κι εσύ να περάσεις στην άλλη πλευρά, να κρατήσεις την κάμερα και να πατήσεις το μαγικό κουμπάκι.
Οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ σε NIKON και CANON θα μπορούσαν να σταματήσουν να δουλεύουν: η επόμενη καμπάνια τους είναι έτοιμη.
Χαμογελάστε, μουγκρίστε, βρυχηθείτε. Κοιτάξτε το πουλάκι και... κλικ!
Τηλεόραση δεν έχω ευτυχώς - έχει κλείσει εδώ και καιρό ο βόθρος των εικόνων. Σκέφτομαι όμως να κλείσω και το ίντερνετ μέχρι την Κυριακή.
Τις ζόρικες μέρες, στρέφομαι πάντα πίσω στα βιβλία μου, στις μουσικές μου, στην τέχνη του λόγου και του πνεύματος γενικότερα, που μ' έκανε τον τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.
Όλος μου ο πλούτος είναι οι άνθρωποι μου, οι τόποι μου, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, τα όνειρα και οι ελπίδες μου. Ο πλούτος μου δεν είναι τα υλικά που με περιτριγυρίζουν. Ο πλούτος μου δεν είναι κομμάτια χαρτί με ψεύτικη αξία.
Δεν φοβάμαι γιατί το ΑΤΜ μπορεί να αρχίσει να μου δίνει δραχμή αντί για €. Μπορεί να μην πανηγυρίσω κιόλας, αλλά δεν θα αρνηθώ το είναι μου, ούτε θα μηδενίσω την κοσμοθεωρία μου ή θα συμβαδίσω με αισχρούς ανθρώπους για να το αποτρέψω.
Φοβάμαι όμως την καινούρια Ευρώπη. Που ξέχασε μόνο στην υπογραφή των ιδρυτικών συμβάσεων τις μεγάλες της ιδέες. Πού είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη; Πόσες υποχωρήσεις ακόμα μπορούμε να κάνουμε;
Με τρομάζει αυτή η Ευρώπη του χαιρέκακου game over και του take it or leave it. Με τρομάζει η Ευρώπη της Γερμανίας που αφού την αιματοκύλισε 2 φορές τον περασμένο αιώνα συνεχίζει την χάραξη παρεμβατικής πολιτικής του Ράιχ - με άλλα μέσα φυσικά στον δικό μας αιώνα της εξέλιξης.
Με τρομάζει η Ευρώπη που θεωρεί λύση να πνίγει τους κατατρεγμένους που έρχονται στην πόρτα της, αντί να προσπαθήσει να σταματήσει τον πόλεμο, για να μη θιγούν οι οπλοβιομηχανίες. Με τρομάζει η Ευρώπη που υπογράφει το δικαίωμα των εταιριών να μηνύουν τα κράτη όταν θεωρούν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, θυσιάζοντας τα εργασιακά και περιβαλλοντικά δικαιώματα των πολιτών της. Με τρομάζει η Ευρώπη που σφραγίζει επισήμως τα μεταλλαγμένα και μετά αναρωτιέται για την αύξηση του καρκίνου της. Με τρομάζει η Ευρώπη που ανέχεται φασίστες για να κάνει business μαζί τους.
Με τρομάζει κι η Ελλάδα, που δεν έμαθε ποτέ να κουβεντιάζει με ηρεμία, ούτε να ακούει "τους άλλους", παρά μόνο να φωνάζει εν εξάλλω.
Ξανακούω τις μουσικές μου. Τον Άσιμο, τον Σιδηρόπουλο, τον Σωκράτη, τον Θανάση, τον Αγγελάκα, τον Αλκίνοο, τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι. Ξαναβλέπω τις εικόνες και τις ταινίες που με στοίχειωσαν. Ξαναδιαβάζω τον Χαλίλ Γκιμπράν, τον Ομάρ Καγιάμ, τον μικρό μου πρίγκιπα, τον Αναγνωστάκη, τον Μίσσιο, τον Όργουελ, τον Χέμινγουεϊ, τον Σολωμό, τον Ρίτσο, τον Ερωτόκριτο, τον Τριβιζά, τον Αρκά, τον Στάινμπεκ, τον Πόε.
Και μένω στη γραμμή αυτή του Τόλκιν, που την έχω κορνιζώσει για να τη βλέπω και να τη θυμάμαι κάθε μέρα: "Κανένας από τους ήρωες που βρέθηκαν στις μεγάλες ιστορίες δεν ευχήθηκε να του συμβούν αυτά. Το μόνο όμως που εμείς πρέπει να αποφασίσουμε, είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας δόθηκε."
Καλό βόλι σε όλους και μην ξεχνάτε ότι τη Δευτέρα, η απόφαση θα μας βαραίνει πια όλους μαζί.
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές,
σ’ όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα σύκα
και τη σκάφη σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
Ονειρεύομαι αυτή την ουτοπία. Τότε
που θα συζητάμε μόνο τα ασήμαντα, τότε που η καρδιά μας θα ξαλαφρώσει και το
μυαλό μας θα ηρεμήσει. Τότε που θα φωτίσουν λίγο τα μάτια μας και θα χαμογελάσουν τα χείλη μας. Λίγο δειλά στην αρχή κι έπειτα με τη σιγουριά: «όλα
πέρασαν».
Κουράστηκα. 5 χρόνια μου
ζητείται συνεχώς να επιλέξω πλευρά. Νιώθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Θέλω να
τελειώσει. Και να πάμε από την αρχή.
5 χρόνια τώρα, μοναχά απομακρυνόμαστε
από τον διπλανό μας. Κοιτάμε την πάρτη μας και προσέχουμε τον κώλο μας. Σκληρύναμε.
Αδιαφορούμε. Και μακαρίζουμε την τύχη μας που έχουμε ακόμα «δουλίτσα». Δεν μας ενόχλησε
ποτέ η ουρά στον ΟΑΕΔ, ο καρκινοπαθής που αργοπεθαίνει χωρίς θεραπεία, ο
άστεγος που ψάχνει στα σκουπίδια, τα παιδιά που τρώνε μόνο μακαρόνια γιατί οι
γονείς τους δεν έχουν πια λεφτά για κρέας, οι παππούδες που πάνε στο σχόλασμα της
λαϊκής να πάρουν τα φτηνά ζουληγμένα φρούτα που ξέμειναν, τα σχολεία χωρίς
θέρμανση, τα σπίτια με τα μαγκάλια.
Η Ευρώπη των χαμένων αξιών. Που
νοιάζεται περισσότερο για τα μπλε, τα κίτρινα και τα μωβ χαρτιά, παρά για τα
ιδανικά πάνω στα οποία οικοδομήθηκε. Αυτά τα έφαγε η μαρμάγκα. Δημοκρατία,
ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Κενές λέξεις τώρα πια.
Μαμά, μη φοβάσαι. Θα τα
καταφέρω και χωρίς τις λίγες χιλιάδες ευρώ κλεισμένες στο όνομά μου σε μια
κωλοτράπεζα. Μην ανησυχείς για μένα, θα βρω ένα αγόρι να μ’ αγαπάει και
απένταρη.
Κλείνω τα αφτιά μου στις κραυγές
του κάλπικου Κάλχα. Και των δυο πλευρών. Δεν θέλω να ακούσω άλλες τσιρίδες. Ούτε
της τρομοκρατίας, ούτε της επανάστασης.
Μη μου φωνάξεις κι εσύ.
Αν θέλεις να κουβεντιάσουμε
ήσυχα κι απλά, έλα να με βρεις. Εγώ θα περιμένω. Όσο αντέχω, θα περιμένω.
το ποίημα, είναι του Γιάννη Ρίτσου Η φωτογραφία είναι του Μενέλαου Μυρτιλλα, SOOC
