"Στη ζωή υπάρχουν μερικές αδιαπραγμάτευτες αλήθειες όπως ότι η γη έχει σχήμα αυγού, του Σταύρου Θεοδωράκη του αρέσει το γλυκό εργολάβος, το κόμμα είναι ένα, η Βάσω Παπανδρέου είναι ακόμα παρθένα κτλ. Σε όλες αυτές τις αλήθειες πρέπει να προσθέσουμε πως ο Νόλαν ξέρει να κάνει ταινίες, κανονικές ταινίες, όχι σαν κι αυτές του Αγγελόπουλου.
Το Interstellar είναι πόλεμος και όπως στον πόλεμο δεν πας αξύριστος, αγυάλιστος, χωρίς το παγούρι σου και την ξιφολόγχη σου, (αλήθεια τους Σουμέριους πιστεύουν ότι θα πολεμήσουν εκεί στο Πεντάγωνο;) έτσι και πριν πας στον κινηματογράφο για να δεις την ταινία πρέπει να πας προετοιμασμένος. Καταρχάς, πρέπει να πάρεις μαζί σου έναν Βούλγαρο φυσικό από την Μακεδονία του Πιρίν, Πιρινικό φυσικό δηλαδή, ή έστω έναν καθηγητή Φυσικής. Πρέπει να έχεις κοιμηθεί τρεις μέρες σερί για να είσαι ξεκούραστος και οπωσδήποτε να έχεις αδειάσει το κεφάλι σου από όλα τα προβλήματα και τις σκέψεις σου για να μπορέσεις να χωρέσεις όλα αυτά που θα σου δώσει η ταινία.
Αφού τα κάνεις αυτά προχωράς στην ταινία. Το πρώτο μεγάλο πλεονέκτημα της είναι οι ηθοποιοί του, στα πολύ μεγάλα δε συν ότι (ελπίζουμε να) πήρε την Αν Χάθαγουέι, η χαρά του φίλου μας και δική μας χαρά… Με υπόθεση που αξίζει, με καλογραμμένο και σφιχτό σενάριο, για την ακρίβεια γατάκια σενάριο για τρεις ταινίες, με σκηνοθεσία που σπέρνει, με μουσικάρες, το μόνο που δεν είχε η ταινία ήταν γυναίκες να βγαίνουν από την οθόνη και να επιδίδονται σε σεξουαλικά όργια με το κοινό, ελπίζουμε στην επόμενη ταινία σου μεγάλε Νόλαν.
Αφού περάσουν σαν νεράκι 2,5 ωρίτσες ο τιτανοτεράστιος "κλείνει" την ταινία ανοίγοντάς την! Ναι κυρίες και κύριοι αφήνει παράθυρο, μπαλκονόπορτα για την ακρίβεια, για το Interstellar 2!!! Στην ερώτηση αν υπήρχαν μειονεκτήματα θα απαντήσουμε με ειλικρίνεια πως υπάρχουν. Καταρχάς τα καθίσματα ήταν μικρά, η προβολή άργησε μερικά λεπτά και δεν έδειξαν αρκετά τρέιλερ επόμενων ταινιών αλλά διαφημίσεις. Αυτά είναι τα μειονεκτήματα. Εν κατακλείδι λέμε πως είναι μια φοβερή ταινία του Νόλαν, του ανθρώπου που σκατά πιάνει και το κάνει χρυσάφι και το χρυσάφι μετά το κάνει κρυπτονίτη."
Το πληκτρολόγιο απαντά:
Αναμφίβολα είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του Νόλαν, για μένα ίσως και η καλύτερη. Εξ αρχής καταπιάνεται με τη θεματική του διαστήματος, που έδωσε αριστουργήματα στο παρελθόν (οδύσσεια του διαστήματος, πλανήτης των πιθήκων), αλλά και εξαιρετικές ταινίες πρόσφατα (gravity-ακόμα μετανιώνω που δεν το είδα στη μεγάλη οθόνη). Πραγματικά του βγάζω το καπέλο για την επιμονή να δουλεύει σε φιλμ δίνοντας αυτό το αποτέλεσμα: φαντασμαγορική φωτογραφία και σκηνές που κόβουν την ανάσα, σε κάνουν να ονειρεύεσαι ένα ταξίδι στο απέραντο διάστημα και να ανατριχιάζεις μπροστά στο άπειρο.
Η ομοιότητα όμως με την Οδύσσεια εξαντλείται σε κάποια εκθαμβωτικά πλάνα και στον ρόλο που παίζει η επική μουσική του Hans Zimmer στην ατμόσφαιρα. Γιατί κατά τα άλλα, ο Νόλαν θέτει έντιμα κάποια υπαρξιακά ερωτήματα, δυστυχώς όμως γλιστράει σε συναισθηματικές υπερβολές και φορτωμένους αμερικανικούς διαλόγους. Οι "διαστημικές" επιρροές δεν κρύβονται, το Αρμαγεδδών και ο Πλανήτης των πιθήκων τον προκαλούν να δώσει το δικό του μακάβριο σενάριο για το τέλος του ανθρώπου και το τέλος του κόσμου, ενώ από το contact τσίμπησε την προσπάθεια για επικοινωνία και την ανάγκη για το ανώτερο ον.
Όσο για τη φυσική και τις εξηγήσεις που παίρνουμε ή δεν παίρνουμε, δε με ενοχλεί καθόλου. Το όλο νόημα βρίσκεται στο να δεχτούμε τη μικρότητά μας ως όντα και να αποδεχτούμε ότι ο κόσμος ίσως να μην τελειώνει στα όρια που εμείς αναγνωρίζουμε.
Τέλος, είναι δεδομένο ότι οι κριτικοί κινηματογράφου του μέλλοντος θα γράψουν για τον Νόλαν πως το αγαπημένο του σχήμα ήταν ο κύκλος. Το στοιχείο αυτό της κυκλικής αφήγησης είναι παρόν σε όλες του τις ταινίες: Κοντά στο φινάλε, ο πρωταγωνιστής επιστρέφει σε μια από τις πρώτες σκηνές, που μπορεί ο θεατής να μην είχε προσέξει και ιδιαίτερα. Σοφός και συνειδητοποιημένος πια, θα δώσει τη λύση του δράματος. Όσο κι αν παρουσιάζει ενδιαφέρον η συγκεκριμένη τακτική, όταν καταντά επαναλαμβανόμενο μοτίβο, χρειάζεται προσοχή γιατί κινδυνεύει να καταστήσει τα έργα του Νόλαν βαθιά προβλέψιμα.
Εν ολίγοις, το πρόσημο είναι θετικό, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αξίζει αναμφίβολα το αντίτιμο του κινηματογραφικού εισιτηρίου και πιστεύω πως θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα φετινά Όσκαρ. Ωστόσο, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, και οι διάλογοι την απομακρύνουν από τον τίτλο του αριστουργήματος. Η σιωπή είναι χρυσός. Κι ειδικά εκείνη η απόκοσμη σιωπή, μέσα στο χάος των άστρων του σύμπαντος, που σπάει μόνο η αναπνοή του κοσμοναύτη. Κι εμείς κοιτάζουμε το άπειρο.
