Ακόμα θυμάμαι το εντυπωσιασμένο βλέμμα της νοσοκόμας.
Σε μια χώρα με τόσα πολλά τροχαία ατυχήματα και τόση ανάγκη καθημερινά για αίμα (με την καλή έννοια) δεν αρκεί μόνο ένα τηλεοπτικό σποτ.
Κάντο γιατί μπορείς!
Γιατί είναι η ευκαιρία σου να αποδείξεις έμπρακτα την κοινωνική σου αλληλεγγύη.
Γιατί κάποτε μπορεί να το χρειαστείς κι εσύ και τότε θα θέλεις να το έχει κάνει κάποιος άλλος για σένα.
Κάντο γιατί τα δέκα σου λεπτά μπορεί να σώσουν μια ζωή.
Κι αν φοβάσαι, πάρε παρέα μαζί σου (όχι τη μαμά σου, δεν πιάνει).
Και στην τελική, τα κουνούπια σ’ απολαμβάνουν κάθε καλοκαίρι, οι κακοί εργοδότες σε απομυζούν όσο τους το επιτρέπεις, διάφορα βαμπίρ σε ξεζουμίζουν κατά καιρούς, ε, άσε μια φορά και τις κυρίες με τις λευκές μπλούζες να σου ρουφήξουν λίγο το αίμα!
Πέρασαν πάνω από τρεις μήνες διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και έχοντας μπροστά μας το ολοκάθαρο πολιτικό τους στίγμα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα τόσο για τη μετεκλογική τους αξιοπιστία, την επιτυχή ή όχι κυβερνησιμότητα τους, το επίπεδο των στελεχών τους αλλά και τον ρόλο που παίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι υπόλοιποι θεσμοί.
Όσοι είχαν διαβάσει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και είχαν δει τις δημόσιες τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα θα βρουν ταύτιση στον προεκλογικό λόγο με τις μετεκλογικές προσπάθειες. Δυστυχώς ο Έλληνας δεν ψηφίζει διαβάζοντας τα προγράμματα των κομμάτων αλλά ψηφίζει με βάση τις προσωπικές του προσδοκίες και τη θολή εικόνα που του προσφέρουν τα ΜΜΕ. Έτσι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων πήγε θυμωμένη στην κάλπη προσδοκώντας «σκίσιμο» του μνημονίου και άμεση αποκατάσταση όσων έχασε την τελευταία πενταετία από τις βάρβαρες πολιτικές, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και των συνοδοιπόρων τους ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ αλλά και Ποταμιού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποσχέσεις του και στα Ενωσιακά θέσφατα βρέθηκε πολλές φορές απέναντι σε τοίχο. Η προσπάθεια αλλαγής πολιτικής οδήγησε σε δύσκολους συμβιβασμούς , που ενώ η πλειοψηφία των Ελλήνων τους αποδέχεται γιατί είμαστε έθνος ευρωλιγούρηδων, έφερε τη ριζοσπαστική αριστερά μακριά από τις προγραμματικές τις θέσεις. Τρανό παράδειγμα τα εργασιακά που η αδικαιολόγητη, στα όρια της πολιτικής ντροπής, υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πέρα από τον νεοφιλελεύθερο φονταμενταλισμό των θεσμών της ΕΕ και τη μετατόπιση του κόμματος της Αριστεράς σε θέσεις πιο σοσιαλδημοκρατικές. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από αριστερό κομμουνιστογενές κόμμα σε σοσιαλδημοκρατικό είναι ορατή και στην περίπτωση των ιδιωτικοποιήσεων που η αποδοχή των ΣΔΙΤ, δημόσιο και ιδιωτικό παρέα, παρά την πλήρη καταστροφή που επέφερε στο παρελθόν ξαναέρχεται σε μια προσπάθεια να ηρεμήσουν οι αγορές.
Ελάχιστοι αμφιβάλουν για τις καλές προθέσεις του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις. Αυτό που μας έδειξαν οι τρεις μήνες του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως οι διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαν να συζητάνε τα πρόβατα με τον λύκο τι θα φάνε για βραδινό . Η Λυδία λίθος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν είναι η Ε.Ε. και ο δρόμος που θα διαλέξει. Ο έντιμος συμβιβασμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά σοβάτισμα σε έναν διαλυμένο τοίχο και μπορεί να δίνει μεν μια πρόσκαιρη ανάσα στον λαό αλλά δεν είναι μακροπρόθεσμα φιλολαϊκή λύση.
Ας είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο βήμα του λαού μας για τη χειραφέτηση του γιατί αν είναι απλά ανάθεση σε κάποιον να μας σώσει τότε τα πράγματα στο μέλλον θα δυσκολέψουν και για τον λαό αλλά και για την Αριστερά που στο όνομα της ίσως συντελεστούν εγκλήματα.
Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Είναι μια, ενιαία και συνεχής. Άρχισε στην αρχή της ανθρωπότητας και θα τελειώσει στο τέλος της. Δεν επαναλαμβάνεται κι ας μοιάζουν κάποιες καταστάσεις τόσο πολύ με το παρελθόν.
Από το Σικάγο του 1886 πέρασαν 129 χρόνια. Από τη Θεσσαλονίκη του 1936 μόλις 79.
Λίγα ή πολλά;
«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται», θα πουν πολλοί για τις σημερινές συνθήκες που ζούμε και για τα δικαιώματα που χάνονται. Για το οχτάωρο που καταρρέει, όχι μόνο στην Ελλάδα της κρίσης, για τη χαμένη Κυριακή, για κτίρια χωρίς κανέναν έλεγχο ασφαλείας που γίνονται παγίδες θανάτου για τους εκατοντάδες προλετάριους που κινούν τις μηχανές, για τα παιδιά που παρατάνε το σχολείο για να δουλέψουν σε εργοστάσια στο Μπαγκλαντές και την Ινδία, για τους εργοστασιάρχες που μεταφέρουν τη βάση της παραγωγής τους στις πιο εξαθλιωμένες χώρες ώστε να μπορούν να πληρώνουν μισθούς πείνας και να πλασάρονται και ως επενδυτές που φέρνουν ανάπτυξη και δουλειές.
Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.
Πριν από όλους αυτούς, έχουν παλέψει κάποιοι άλλοι. Με αίμα και νεκρούς απαίτησαν βασικά δικαιώματα για την εργασία τους. Να μη θέτει σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, να μην τους εξαντλεί, να μην αποτελεί τον μόνο σκοπό της ζωής τους. Τα πέτυχαν.
Τα αποτελέσματα της σημερινής χρηματοκεντρικής πολιτικής μοιάζουν αρκετά με τις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν τους εργαζόμενους στη διεκδίκηση. Στην πραγματικότητα όμως, οι συνθήκες είναι πλέον διαφορετικές. Είναι όντως θλιβερό να διαπιστώνει κανείς ότι πήρε μόλις έναν αιώνα στο κεφάλαιο να επιβληθεί ξανά και να επιβάλλει ως μονόδρομο την εργασία που συμφέρει μόνο το αφεντικό. Το αισιόδοξο ωστόσο είναι, ότι καμία δουλεία δεν κρατάει για πάντα.
Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται γιατί οι συνθήκες είναι πια διαφορετικές. Γιατί υπάρχει η μνήμη.
Η Πρωτομαγιά είναι η εργατική κληρονομιά όλων μας. Όχι, με μια πορεία μνήμης δεν θα αλλάξει τίποτα γύρω μας στον σημερινό βόθρο. Η δική μας γενιά ανθρώπων θα πρέπει δώσει τις δικές της μάχες απέναντι στα θηρία. Και τα κόκκινα λουλούδια της πρώτης μέρας του Μάη είναι εδώ για να μας δίνουν κουράγιο ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
