Όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται

«Ζούμε ιστορικές στιγμές».

 Όλες οι στιγμές έχουν δικαίωμα στην ανθρώπινη ιστορία. Απλά κάποιες καταλαμβάνουν λίγες σειρές ενώ άλλες ολόκληρα κεφάλαια.

Τι θα γράφει άραγε το δικό μας βιβλίο μετά από κάποια χρόνια;

Θα γράφει σίγουρα για τον εθνικό μας διχασμό. Κάποτε πήρε τη μορφή βενιζελικών-αντιβενιζελικών, άλλοτε κομμουνιστών-αντικομμουνιστών. Υποτίθεται ότι όλα αυτά τελείωσαν το ’74, με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Αστείο αλήθεια να γιορτάζεται μια φορά το χρόνο στα μέγαρα και μια φορά τα 4 (;) στις κάλπες.

Μετα-πολίτευση. Μετά από το χουνέρι της, είμαι πολύ επιφυλακτική με τους μετα-όρους.

Ζούμε την εποχή της μετα-δημοκρατίας. Το πρόσωπο του κράτους σκληραίνει συνεχώς, γίνεται ολοένα και πιο αυταρχικό, δικαιώματα κόβονται, ελευθερίες καταπατούνται, φωνές φιμώνονται, η δικαιοσύνη πληγώνεται, η οργή φουσκώνει.

Ζούμε την εποχή του μετα-καπιταλισμού. Αφού δεν λειτουργεί ρε καρδιά μου. Δεν γίνεται να επιτρέψουμε σε εταιρίες – που λειτουργούν σαν ψυχοπαθή πρόσωπα – να ελέγξουν παγκοσμίως τις ζωές των ανθρώπων.

Οι πολίτες όλου του κόσμου πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, κι όχι απέναντι. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, όλοι θέλουμε κάτι καλύτερο.

Ζούμε στο μετ-αίχμιο της ιστορίας. Ανέκαθεν ήταν μια εποχή τρομακτική κι οδυνηρή, λόγω της θολότητάς της. Γιατί κανείς δεν ξέρει προκαταβολικά ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Όμως αν δεν το τολμήσεις ποτέ, θα βρίσκεσαι πάντα στο ίδιο σημείο και ο ορίζοντας θα παραμένει μακρινός και απλησίαστος.

Όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται.

Δεν φοβάμαι. Από το χάος γεννιούνται τα πάντα.

Όμως, δεν ελπίζω κιόλας. Δεν προσδοκώ σωτήρες.

Δεν ψάχνω τον από μηχανής θεό. Αυτός υπάρχει μόνο στην αρχαία τραγωδία. Στην πραγματική ζωή, η λύση του δράματος δεν έρχεται ποτέ ουρανοκατέβατη.

Δεν ψάχνω τις τέλειες απαντήσεις. Αναζητώ όμως τις σωστές ερωτήσεις, που φτυαριά τη φτυαριά θα σκάψουν ένα νέο μονοπάτι.

Δεν ξεχνώ. Δεν μου επιτρέπω να ξεχάσω τι έχω δει με τα μάτια μου τα τελευταία 4 χρόνια. Τους ανθρώπους στο δρόμο, την ανεργία, τα λουκέτα, τις αυτοκτονίες, τις δολοφονίες, τους φίλους μου να ξενιτεύονται, το ξύλο,την οργή, τα τζάμπα μου πτυχία, τη θλίψη.

Δεν ξεχνώ όμως ούτε τις μικρές ανάσες αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, ελευθερίας, χαράς, υπερηφάνειας, σε ατομικούς και συλλογικούς αγώνες, σε άγνωστες και γνωστές ιστορίες.

Δεν ξέρω ακόμα πού θα με βρει η κάλπη σ’ αυτές τις εκλογές.

Ξέρω όμως πώς και πού θα με βρει η επόμενη μέρα.

Με μυαλό, μνήμη και χαμόγελο, στο δρόμο, δίπλα σ’ αυτούς που φωνάζουν για δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια.



Σοφοί δε Προσιόντων

Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,
        σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.

Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VΙΙΙ, 7

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. 

Η ακοή αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται.
Η μυστική βοή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν έξω,
 ουδέν ακούουν οι λαοί.

Κ.Π. Καβάφης

(η φωτογραφία στην κορυφή είναι του Θανάση Σταθόπουλου)