Η Αγορά ήταν ο τόπος συμμετοχής στα κοινά. Ήταν το κέντρο της δημόσιας ζωής στις αρχαίες ελληνικές πόλεις, όπου δίπλα στα εμπορικά καταστήματα, λάμβαναν χώρα φλογερές πολιτικές συζητήσεις.
Πέρασαν αιώνες και η λέξη Αγορά, μεταλλάχθηκε στον μεγαλύτερο βραχνά των κρατών τη σύγχρονη εποχή – οι Αγορές πλέον ρυθμίζουν τα πάντα.
Αυτή την πολυσήμαντη λέξη διάλεξε ο Γιώργος Αυγερόπουλος για το τελευταίο του ντοκιμαντέρ, χρησιμοποιώντας έναν εξαιρετικά εύστοχο και κατατοπιστικό υπότιτλο. Agora: from Democracy to the Market.
Η Αγορά γυρίστηκε από το 2010 ως το 2014 και είναι η προσωπική αντίδραση του σκηνοθέτη σε όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελλόριζο την είσοδό μας στο μνημόνιο.
Πρόκειται για μια ενδελεχή ανασκόπηση των βασικών γεγονότων που έχουμε ζήσει από τότε, σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Είναι όπως ανέφερε ο σκηνοθέτης στην προβολή στο Ολύμπιον «το timelapse της πτώσης».
Θυμάσαι ξανά την αυτοκτονία στο Σύνταγμα, τους αγανακτισμένους, τη δολοφονία του Φύσσα, το μαύρο στην ΕΡΤ. Θυμάσαι πού ήσουν και τι έκανες την ώρα που τα έμαθες.
Παράλληλα, γνωρίζει τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που μίλησαν μπροστά στην κάμερα του Αυγερόπουλου: νεοάστεγοι, άνεργοι, μετανάστες, άνθρωποι που χρωστάνε τα σπίτια τους, άνθρωποι που ξενιτεύονται.
Οργίζεσαι και μετά γελάς με τη γελοιότητα πολιτικών προσώπων, τα λεγόμενα των οποίων ακυρώνει το επόμενο πλάνο. Απορείς γιατί βλέπεις ότι πολλοί από αυτούς, σε Ελλάδα και Ευρώπη, πραγματικά πιστεύουν ακόμα ότι η σωστή επιλογή, η λύση του ελληνικού προβλήματος, είναι ο δρόμος που ακολουθήθηκε.
Πόσο εύκολα ξεχνάμε ρε γαμώτο; Δεν ήταν τόσο μακριά. Ήταν το 2011, θυμάμαι, ήμουν στον υπολογιστή και έγραφα την εργασία μου, όταν διάβασα ότι ένας άνθρωπος τίναξε τα μυαλά του στον αέρα στην πλατεία Συντάγματος. Και λίγο αργότερα οι αγανακτισμένοι. Και την επόμενη χρονιά θυμάμαι το σοκ με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις εκλογές. Και μετά ο Φύσσας. Και μετά η ΕΡΤ. Έβλεπα μέχρι να πέσει το μαύρο. Το είδα να συμβαίνει. Έκλαιγα, δεν το πίστευα ότι γινόταν. Γιατί ξεχνάμε; Πώς ξεχνάμε τόσο εύκολα; Πού είμαστε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιμέναμε μια αφορμή για να μαζευτούμε στον δρόμο;
Σαν ομαδικό group therapy ήταν η βραδιά στο Ολύμπιον. Συλλογικό ήταν το κλάμα και η παρηγοριά, συντροφική η οργή και το ανακουφιστικό γέλιο.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας;
Μια φορά τα 4 χρόνια δεν αρκεί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα;
Κανείς δεν έχει όλες τις απαντήσεις. Αυτές έρχονται σιγά – σιγά, αφού ίσως πολλά έχουν χαθεί και καταστραφεί. Κι αφού όμως έχεις θέσει πρώτα τις σωστές ερωτήσεις.
Καιρός να αρχίσουμε να το κάνουμε. Όλοι μαζί.
Πέρασαν αιώνες και η λέξη Αγορά, μεταλλάχθηκε στον μεγαλύτερο βραχνά των κρατών τη σύγχρονη εποχή – οι Αγορές πλέον ρυθμίζουν τα πάντα.
Αυτή την πολυσήμαντη λέξη διάλεξε ο Γιώργος Αυγερόπουλος για το τελευταίο του ντοκιμαντέρ, χρησιμοποιώντας έναν εξαιρετικά εύστοχο και κατατοπιστικό υπότιτλο. Agora: from Democracy to the Market.
Η Αγορά γυρίστηκε από το 2010 ως το 2014 και είναι η προσωπική αντίδραση του σκηνοθέτη σε όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελλόριζο την είσοδό μας στο μνημόνιο.
Πρόκειται για μια ενδελεχή ανασκόπηση των βασικών γεγονότων που έχουμε ζήσει από τότε, σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Είναι όπως ανέφερε ο σκηνοθέτης στην προβολή στο Ολύμπιον «το timelapse της πτώσης».
Θυμάσαι ξανά την αυτοκτονία στο Σύνταγμα, τους αγανακτισμένους, τη δολοφονία του Φύσσα, το μαύρο στην ΕΡΤ. Θυμάσαι πού ήσουν και τι έκανες την ώρα που τα έμαθες.
Παράλληλα, γνωρίζει τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που μίλησαν μπροστά στην κάμερα του Αυγερόπουλου: νεοάστεγοι, άνεργοι, μετανάστες, άνθρωποι που χρωστάνε τα σπίτια τους, άνθρωποι που ξενιτεύονται.
Οργίζεσαι και μετά γελάς με τη γελοιότητα πολιτικών προσώπων, τα λεγόμενα των οποίων ακυρώνει το επόμενο πλάνο. Απορείς γιατί βλέπεις ότι πολλοί από αυτούς, σε Ελλάδα και Ευρώπη, πραγματικά πιστεύουν ακόμα ότι η σωστή επιλογή, η λύση του ελληνικού προβλήματος, είναι ο δρόμος που ακολουθήθηκε.
Πόσο εύκολα ξεχνάμε ρε γαμώτο; Δεν ήταν τόσο μακριά. Ήταν το 2011, θυμάμαι, ήμουν στον υπολογιστή και έγραφα την εργασία μου, όταν διάβασα ότι ένας άνθρωπος τίναξε τα μυαλά του στον αέρα στην πλατεία Συντάγματος. Και λίγο αργότερα οι αγανακτισμένοι. Και την επόμενη χρονιά θυμάμαι το σοκ με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις εκλογές. Και μετά ο Φύσσας. Και μετά η ΕΡΤ. Έβλεπα μέχρι να πέσει το μαύρο. Το είδα να συμβαίνει. Έκλαιγα, δεν το πίστευα ότι γινόταν. Γιατί ξεχνάμε; Πώς ξεχνάμε τόσο εύκολα; Πού είμαστε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιμέναμε μια αφορμή για να μαζευτούμε στον δρόμο;
Σαν ομαδικό group therapy ήταν η βραδιά στο Ολύμπιον. Συλλογικό ήταν το κλάμα και η παρηγοριά, συντροφική η οργή και το ανακουφιστικό γέλιο.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας;
Μια φορά τα 4 χρόνια δεν αρκεί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα;
Κανείς δεν έχει όλες τις απαντήσεις. Αυτές έρχονται σιγά – σιγά, αφού ίσως πολλά έχουν χαθεί και καταστραφεί. Κι αφού όμως έχεις θέσει πρώτα τις σωστές ερωτήσεις.
Καιρός να αρχίσουμε να το κάνουμε. Όλοι μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου