Η αρμπαρόριζά μου είναι fighter.
Την είχα για νεκρή έναν ολόκληρο χειμώνα.
Το γέρικο κλαδί που μεταφυτεύτηκε το φθινόπωρο δεν άντεξε το κρύο και σιγά – σιγά έριξε τα φύλλα στο χώμα.
Κι έπειτα, ήρθε η άνοιξη. Σαν να περίμενε η αρμπαρόριζα την κατάλληλη στιγμή για να κάνει την κίνησή της.
Η ρίζα της ήταν ακόμα ζωντανή. Από το νεκρό σώμα κράτησε μόνο ότι της ήταν χρήσιμο. Κι έμεινε κρυμμένη κάτω απ’ το χωματένιο πάπλωμα όσο καιρό χρειάστηκε.
Κι έτσι απλά, στον πρώτο ήλιο του απρίλη, ξαναγεννήθηκε.
Πρασίνισε. Κι ήρθε και θέριεψε.
Η νίκη της αρμπαρόριζας ήταν το μεγαλύτερο χαμόγελο της φετινής μου άνοιξης. Κι η μεγαλύτερη ελπίδα της.
Η αθανασία βρίσκεται στη φύση. Στη σιωπηλή ευγένεια και την υπομονή της.
Τίποτα δεν πάει χαμένο. Παρά ξεκινάει από την αρχή.
Ο κύκλος. Η ίδια η ζωή.
