Το βασίλειο μου για τη Δικαιοσύνη

Ήταν όλοι τους κερδισμένοι.

Και την ίδια στιγμή, ήταν όλοι τους χαμένοι.

Σαν σύγχρονες Πυθίες μάσησαν στο eurogroup φύλλα δάφνης και ανακοίνωσαν: θα έχετε μνημόνιο, αλλά θα είναι σαν να μην έχετε.

Ο σοφός (κατά καιρούς) λαός λέει η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Και επίσης, όχι Γιάννης, Γιαννάκης (με ένα ή με δυο ν).

Η έμφαση λοιπόν δόθηκε στην τέχνη του λέγειν. Μνημόνιο ή δανειακή σύμβαση; Τρόικα ή θεσμοί;

Και ο Σόιμπλε χαιρέκακα να δηλώνει ότι αναρωτιέται πώς θα εξηγήσει η ελληνική κυβέρνηση στον λαό τη συμφωνία. Και ο Άδωνις να ξεσαλώνει στο twitter πανηγυρίζοντας. Οι κυβερνώντες κρατάνε τουλάχιστον ένα μέτρο και μιλούν απλά για ένα θετικό πρώτο βήμα και μια δύσκολη συνέχεια που έπεται.

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημά μου;

Δεν είναι ο Βαρουφάκης. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, έχω δει κι ακούσει πάμπολλες συνεντεύξεις του και παρακολουθώ ανελλιπώς την αρθρογραφία του εδώ και 5 χρόνια. Τον εμπιστεύομαι. Άνθρωπος της θεωρίας, είχε την ευκαιρία να προσπαθήσει να κάνει πράξη τα πιστεύω του. Και κρίνω ότι τα πιστεύω του έχουν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.

Η διατύπωση είναι ένα παιχνίδι λέξεων. Πάνω σ’ αυτό το παιχνίδι βασίζεται ολόκληρη η τέχνη της δικηγορίας. Γιατί σημασία τελικά δεν έχει τι θέλεις να πεις, αλλά πώς θα το πεις. Η εικόνα μοιάζει πιο δυνατή από την ουσία και το φαίνεσθαι ισχυρότερο από το είναι.

Το πρόβλημά μου λοιπόν, βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στη διατύπωση και στο παιχνίδι λέξεων του προεκλογικού Αλέξη Τσίπρα.

Γρήγορα η διαγραφή έγινε απαγκίστρωση κι επαναδιαπραγμάτευση. Δεκτό (;). Γιατί όταν καλείσαι να ξεκινήσεις εσύ τον χορό, μπορείς να τον σύρεις σε ότι ρυθμό θέλεις, είτε ξέρεις να χορεύεις, είτε όχι. Όταν όμως ήδη χορεύουν άλλοι μπροστά και ξαφνικά μπαίνεις κι εσύ στον κύκλο, πρέπει να ακολουθήσεις και κάποια βήματα.

«Το τρόικα τέλος και μνημόνιο τέλος το βράδυ των εκλογών» ωστόσο είναι πολύ ξεκάθαρο ότι ΔΕΝ έγινε και ότι τα ξανασυμφώνησε στο eurogroup απλά με άλλη ονομασία.

Το θέμα δεν είναι τόσο η συμφωνία αυτή καθαυτή. Μπορεί όντως οι συνθήκες της οικονομικής ζωής μας να γίνουν καλύτερες. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο προεκλογικός λόγος του δεν ήταν καθαρός.

Μια καθαρή διατύπωση θα έλεγε για παράδειγμα: αναγνωρίζουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας. Αφού έχουμε ήδη δανειστεί τα κέρατά μας, αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν θα ξεπληρώσουμε τίποτα. Οι δανειστές όμως δεν επέβαλλαν μαχαίρι σε συντάξεις και μισθούς, ούτε βολικές απολύσεις, αυτά τα επέλεξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Εμείς σας υποσχόμαστε ότι θα βάλουμε χέρι στους ζάμπλουτους για να ελαφρύνουμε λίγο τους πολίτες που έχουν φτάσει στα όρια της φτώχειας.

Αν είχε μιλήσει κάπως έτσι, σήμερα κανείς δεν θα είχε δικαίωμα να μιλάει για κωλοτούμπα.

Τικ – Τακ

Το ρολόι χτυπάει.

Το ρολόι χτυπάει απειλητικά για όλους μας, αλλά δεν θέλω να μπλεχτώ σε εναλλακτικά μονοπάτια «τι θα γίνει αν…»

Τικ – Τακ

Έχετε ήδη αργήσει. Κοντεύει να περάσει ένας μήνας και τώρα μιλάτε πρώτη φορά για την Αμυγδαλέζα. Κι ακόμα δεν ακούσαμε τίποτα συγκεκριμένο για τις Σκουριές, ήδη ειπώθηκαν πατάτες για τον Ενφια, ακόμα πληρώνουμε φόρο για τη Νέριτ, ακόμα δεν ξεκαθάρισε το τοπίο για τους βασικούς μισθούς και γενικώς λόγια, λόγια, λόγια. (Α ναι, και πρώτη φορά αριστερά με Πάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είναι, για να ξέρουμε και τι λέμε)

Τικ – Τακ

Ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει. Ο κόσμος άραγε;

Οι πιο αντιδραστικοί ήδη βλαστήμησαν με τα στρογγυλέματα. Οι περισσότεροι θα περιμένουμε λίγο ακόμα.

Θα περιμένουμε για την αποκατάσταση της Δικαιοσύνης. Χωρίς Δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει η Δημοκρατία.

Επιτέλους συγκρουστείτε. Με το κατεστημένο της διαπλοκής, με τα ΜΜΕ που άρχισαν να απλώνουν τις γλώσσες τους και να γλύφουν τον κώλο σας μήπως και αλλάξετε γνώμη. Συγκρουστείτε γιατί το υποσχεθήκατε και γι’ αυτό σας επιλέξαμε. Συγκρουστείτε γιατί αλλιώς θα σας καταπιεί το σύστημα.
Και συγκρουστείτε μετωπικά, σαν νταλίκα στην εθνική που ισοπεδώνει τα αυτοκίνητα στο διάβα της. Συγκρουστείτε. Από αυτή την αηδία, να μη μείνει ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.

Να γίνει ο κόσμος όλος άνω-κάτω.

Oscar time 2015

Σινεφίλες και σινεφίλοι χαίρεται.

Άλλοι τα λατρεύουν, άλλοι τα μισούν κι άλλοι λατρεύουν να τα μισούν. Άλλοτε κλισέ κι αναμενόμενα, κάποιες ελάχιστες φορές με δροσερές εκπλήξεις. Επιχείρημα υπέρ μιας ταινίας ή λόγος για να την αποφύγεις; Όπως και να ‘χει, τα Όσκαρ είναι και πάλι εδώ.

Αφού διευκρινίσουμε ότι μιλάμε αποκλειστικά για τη χολιγουντιανή παραγωγή, να παραδεχτούμε πως ομολογουμένως, η περασμένη χρονιά είχε πολύ καλές ταινίες. Κάποιες δυστυχώς και παραδόξως απουσιάζουν από τις μεγάλες κατηγορίες. Κι άντε ας δεχτούμε ότι τον Νόλαν και το Interstellar του κατάπιε η μεγαλομανία του, ωστόσο με τίποτα δεν μπορώ να εξηγήσω την απουσία του Φίντσερ και του κοριτσιού που εξαφανίστηκε από την καλύτερη ταινία και σκηνοθεσία. Άβυσσος η ψυχή των μελών της Ακαδημίας!

Στο δια ταύτα τώρα και στις υποψηφιότητες για την ταινία της χρονιάς.

Υπάρχουν ταινίες που τις βλέπεις για έναν λόγο και υπάρχουν κι αυτές που είναι άρτιες στο σύνολό τους. Από αυτές, κάποιες είναι πολύ καλές ταινίες, κάποιες όμως σου μένουν αξέχαστες.

Ξεκινώντας με το boyhood, το θυμόμαστε μόνο για την πρωτοτυπία της τεχνικής του. Αν δεν ήταν γυρισμένο στη διάρκεια 10 ετών, νομίζω δεν θα είχε φτάσει ως εδώ. Ευχάριστο, όχι ανιαρό, αλλά χωρίς να μας λέει τίποτα καινούριο. Επίσης πολύ ήλιος, λιβάδια και αέρας στις φράντζες μας βρε παιδί μου και εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας. Αφήστε που ο πρωταγωνιστής στην ηλικία των 17 μου θύμισε τον Τζάστιν Μπίμπερ και με σύγχυσε…

Συνεχίζοντας με το Imitation Game, νομίζω υπερβολικός ο ντόρος που έγινε. Βέβαια ήταν αναμενόμενος με το ρεύμα που έχει δημιουργήσει ο Μπένεντικτ. Ορδές από έξαλλες cumber-bitches μιλούσαν για την ταινία της χρονιάς, πώς να τους φέρεις αντίρρηση; Εντάξει, πολύ καλή παραγωγή, ενδιαφέρουσα η ταινία κι η ιστορία πίσω της, ο Μπένεντικτ παίζει όντως πολύ ωραία (η Κίρα όχι), θα την ξαναβλέπαμε άνετα στο σταρ πριν πάμε για ύπνο, αλλά ως εκεί. Δεν μας σημάδεψε κιόλας.

Περπατώντας προς το Μοντγκόμερι ας σχολιάσουμε και τη Selma. Κλασική περίπτωση πομπώδους ταινίας που αρκείται σε μια πιστή αναπαραγωγή των γεγονότων και μην πείτε ότι δεν σας άρεσε γιατί θα είστε ρατσιστές. Ο Ντέιβιντ Ογιελόβο πολύ στομφώδης στον ρόλο του Λούθερ Κινγκ και η ταινία μια χαμένη ευκαιρία να εξερευνήσει σε βάθος την επιρροή που είχε αυτή η μεγάλη πολιτική προσωπικότητα στο κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ελπίδα που δημιούργησε για ισότητα στους καταπιεσμένους αφροαμερικανούς.

Ας εξετάσουμε έπειτα την περίπτωση του Grand Budapest Hotel. Απλά τα πράγματα. Ο Wes Anderson είναι love & hate. Τουτέστιν, είτε σου αρέσει πολύ, είτε τον απεχθάνεσαι. Ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Με τα πολύχρωμα πλάνα του και το μονοκόμματο μοντάζ του, με σκηνές σαν πίνακες (λίγο κιτς) ζωγραφικής, έχει κάτι από την αισθητική των παραμυθιών. Τον αγαπώ γιατί οι ταινίες του πετυχαίνουν (για μένα προσωπικά τουλάχιστον) τον σκοπό της δημιουργίας τους: την τηλεμεταφορά του θεατή για λίγες ώρες σε έναν άλλο κόσμο. Και ο κόσμος του Wes Anderson είναι πάντα φανταστικός, ακόμα κι όταν βασίζεται σε πραγματική ιστορία.

Θεωρητικά μιλώντας, ας σχολιάσουμε και τη Θεωρία των Πάντων. Βαθιά υπόκλιση στον Eddie Redmayne για την ερμηνεία του. Πρώτη φορά συγκινήθηκα τόσο πολύ και ταυτίστηκα με έναν πρωταγωνιστή με τον οποίο δεν έχω τίποτα απολύτως κοινό. Υποκριτικός άθλος, ερμηνεία ολοκληρωμένη και μεστή. Ο Redmayne ερμηνεύει ακόμα και με το λύγισμα των αστραγάλων του, με τις λεπτές κινήσεις των δαχτύλων των χεριών του, που νομίζεις ότι πραγματικά δεν τα ελέγχει. Ο ρόλος του δεν είναι μόνο η εκφορά του λόγου, αλλά και το σώμα και το βλέμμα του, ακόμα και το μυαλό του, προσδίδοντας υπαρξιακή αγωνία, αυθεντικότητα και συγκίνηση. Εύγε και καλή επιτυχία.

Συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας με το ιδιαίτερο Birdman. Ο Ιναρίτου ανήκει στο γκρουπ των ισπανόφωνων σκηνοθετών που έχουν δημιουργήσει το δικό τους ρεύμα, ποτισμένο με βαριές δόσεις σουρεαλισμού και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Υπέροχα μονόπλανα (γιατί δεν τα έκανε μόνο ο Αγγελόπουλος), στιβαρές ερμηνείες και το comeback της δεκαετίας, όπως χαρακτηρίστηκε η όντως αξιόλογη παρουσία του Κίτον. Αν δεν ήταν ο Redmayne θα στοιχημάτιζα στον Κίτον. Διάθεση αρτιστίκ και τζαζ ντραμς σολαρίσματα που δίνουν την καλύτερη πάσα για να ολοκληρώσουμε το μίνι αφιέρωμα με την – κατά την ταπεινή μου άποψη – καλύτερη ταινία της φετινής σεζόν.

Whiplash. Από τα γνωστότερα και δυσκολότερα τζαζ κομμάτια, χρειάζεται βιρτουόζους για να αναδείξουν την ομορφιά του. Αφού πρώτα παρουσιάστηκε στη μικρού μήκους εκδοχή της, κέρδισε το βραβείο στο Sundance και έδωσε το απαραίτητο κεφάλαιο στον σκηνοθέτη Damien Chazelle να το μεταφέρει και σε long version. Και πολύ καλά έκανε. Ποτέ άλλοτε ταινία με μουσική για μαθητή και δάσκαλο δεν είχε τόσο πολύ ενδιαφέρον κι αγωνία. Μην περιμένετε «o captain my captain». Ο J.K. Simmons είναι τόσο καλός στο να είναι κακός που δύσκολα θα χάσει το Όσκαρ β’ αντρικού ρόλου. Και μετά θα κοκορεύεται ο Παπακαλιάτης ότι οσκαρικοί ηθοποιοί παίζουν στις ταινίες του (ω ναι…). Ο Dr House ωχριά μπροστά στη σκληρότητα του Simmons και η αμφισβήτηση της κρίσης του ανθρώπινου χαρακτήρα κυριαρχεί, καθώς ο Simmons μας ξεγελά συνεχώς για τις προθέσεις του, κι εμάς και τον μαθητή του. Πόσες υποχωρήσεις θα κάνεις για την επιβράβευση από μια ιδιοφυΐα οδεύοντας προς την αυτοκαταστροφή σου; Εκπληκτική ταινία, που αποδεικνύει ότι το όλο θέμα βρίσκεται στον σκοπό: με πρώτο υλικό τη μουσική άλλοι κάνουν ταινίες σαν το higschool musical κι άλλοι αυτό το αριστούργημα. Το έργο στήνεται σαν ψυχολογικό θρίλερ και στις ατελείωτες σκηνές πρόβας πιάνεις τα ματωμένα σου δάχτυλα και σκουπίζεις το μέτωπό σου μαζί με τον έρμο αλλά και τόσο πεισματάρη ντράμερ. Υπέροχα πλάνα, καλλιτεχνική φωτογραφία, ένταση και συναισθήματα. Κι όποια ταινία μου έχει καταφέρει αυτό το μειδίαμα στην τελευταία σκηνή, έχει μπει στην καρδιά μου και στη λίστα μου με τις αγαπημένες.

Από το blog αυτό, the Oscar goes to Whiplash, μαζί με το δυνατότερό μου χειροκρότημα. Μένει να δούμε αν η Ακαδημία θα συμφωνήσει (δύσκολα…) αυτή την Κυριακή.

ΥΓ. Εσκεμμένα άφησα απ’ έξω το American Sniper. Πόσο ήρωα αμερικανό στρατιώτη στο Ιράκ να αντέξω πια;

Όταν οι αριθμοί ξαναγίνονται άνθρωποι

Μια βδομάδα μετά κι έχουμε δει τόσα πολλά.
Μια βδομάδα μετά κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.

Κυβέρνηση χωρίς Γιάνη προκοπή δεν κάνει. Πρόσωπο της πρώτης εβδομάδας, αδιαμφισβήτητα ο υπουργός οικονομικών. Από τον Λαφαζάνη το περίμεναν, από τον Βαρουφάκη τους ήρθε. Ο οποίος Γιάνης (με ένα μόνο ν) δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από τον να επιμένει σε αυτά που λέει εδώ και τόσα χρόνια, και από τα βιβλία του, και τις τηλεοπτικές του συνεντεύξεις.

Ηλίας Μακρής - Η Καθημερινή

Στην πρώτη του επίσημη εμφάνιση ως υπουργός, στις κοινές δηλώσεις με τον Ντάισελ-μπλουμ ήταν ο μεγάλος νικητής τουλάχιστον στο body language. Η χολοσκασμένη ξινίλα του Ολλανδού, σε συνδυασμό με την αχτύπητη coolness του Βαρουφάκη αποτυπώθηκε καρέ-καρέ σε φωτογραφικούς και τηλεοπτικούς φακούς.

#kudos στον δημοσιογράφο που θα καταφέρει κάποτε να εκμαιεύσει από τον Βαρουφάκη τι πραγματικά του ψιθύρισε ο Ντάισελμπλουμ στο αυτί όλο νεύρα.

Το ίδιο βράδυ ο υπουργός παρουσιάστηκε στο BBC. Εξαιρετική χρήση της αγγλικής γλώσσα, ξεκάθαρες δηλώσεις για χρέος και ΕΕ, εντυπωσιακά πεισματάρης και εριστικός απέναντι σε μια αγενή δημοσιογράφο.

(τα σχόλια και στο youtube αλλά και στο twitter - από τους Βρετανούς κυρίως, από τους Έλληνες τα ξέρουμε! - έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το γενικότερο κλίμα που επικρατεί)

Το βαρουφάκειο στυλ ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού στα social media. Μέσα σε λίγες μέρες έγινε αφίσα, έγινε ήρωας, έγινε ατάκα, έγινε τραγούδια, έγινε έρωτας, έγινε τρολιά. Έγινε hashtag δηλαδή και κατάφερε να συγκεντρώσει χιλιάδες αναφορές στο όνομά του, σοβαρές και χιουμοριστικές, θετικές κι αρνητικές.

Κι επειδή αυτή η κυβέρνηση αρέσκεται σε συμβολικές κινήσεις, νομίζω ότι γι’ αυτό το λόγο κι ο υπουργός οικονομικών απέκτησε εν μια νυκτί τέτοιο ρεύμα. Γιατί έγινε το σύμβολο του μπαφιασμένου, του μπαϊλντισμένου, του μπουχτισμένου Έλληνα, που άκουγε επί 5 χρόνια τους εκπροσώπους του να δηλώνουν μονάχα υποταγμένα ναι. Ε, βρέθηκε κι ένας να ξεστομίσει επιτέλους ένα όχι, κι ακούστηκε σαν να το είπαμε όλοι μαζί.

Η βαρουφειάδα λοιπόν καλά κρατεί.

Ίσως η πολιτική χρειάζεται όντως περισσότερη διπλωματία, αλλά ρε γαμώτο χρειαζόμασταν αυτόν τον λίγο τσαμπουκά, έτσι απλά και μόνο για να νιώσουμε καλύτερα, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες που οι συναισθηματισμοί επιτρέπονται.

Κατά τα άλλα, ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά. Σκέφτομαι ότι για πρώτη φορά ίσως θα ήθελα το κουμπί fast forward για να δω τι σκατά θα γίνει στο τέλος. Γιατί με κάθε πηχυαίο τίτλο τρέμει το φυλλοκάρδι μου ότι θα την κάνουν τελικά την κωλοτούμπα και θα αποδειχτούν κι αυτοί άνθρακες ως θησαυρός και θα προδώσουν την ψήφο των πολιτών που τους εμπιστεύτηκαν. Αυτό άλλωστε δεν συνέβη και με τον ΓΑΠ αλλά και με τον Σαμαρά; Με την εμπιστοσύνη κλονισμένη συθέμελα και με ασύστολα ψεύδη, πώς να μην έχεις αμφιβολίες;

Και θα μπορούσαν να έχουν γίνει οι προηγούμενοι ήρωες. Γιατί με περήφανα προγράμματα εξελέγησαν, που έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν κι απέρριπταν τις ξένες παρεμβάσεις. Δεν ξέρω από ποια Siemens και ποια υποβρύχια τους κρατούσαν στο χέρι και κατάπιαν τελικά αμάσητα ότι αποφάσισαν άλλοι για μας χωρίς εμάς και χωρίς να νοιάζονται αν είναι εφικτά. Αυτοί που δοκιμάζονται τώρα πρώτη φορά, φαίνεται να μην έχουν κάτι να φοβούνται. Οπότε, για πρώτη φορά ίσως πραγματικά γίνει κουβέντα κι όχι επιβολή.

Η ελπίδα ας αργήσει λίγο ακόμα, γιατί είναι κακός σύμβουλος και συχνά δένει τα μάτια. Η αισιοδοξία όμως, καλώς να ορίσει. Και μόνο με τη λύσσα των καναλαρχών, ποιος δεν ένιωσε κρυφά μια άγρια χαρά; Ρε καργιόλια, ο τρόμος δεν πέρασε.

Μαζί με τα κάγκελα του συντάγματος, σηκώθηκε κι ο τσιμεντόλιθος απ’ την καρδιά, κι αναπνεύσαμε κάπως πιο ελαφρά. Σηκώσαμε λίγο τα μαύρα γυαλιά της απελπισίας και θυμηθήκαμε ότι μπορεί να κάνει και λιακάδα.

 Νιώθω σαν να ξύπνησα από έναν λήθαργο. Σαν κακό όνειρο τα τελευταία 5 χρόνια: φτώχεια, μιζέρια, πόνος, φόβος, φασισμός, πείνα, αυτοκτονίες, ψέματα. Μόνο που ήταν πραγματικότητα. Κι απόρησα ξανά πώς καταντήσαμε και πώς το ανεχτήκαμε…

Δεν ήμαστε μόνοι στα γόνατα, δεν είμαστε μόνοι στα πρώτα τρεμάμενα όρθια βήματα. Ολόκληρη η Ευρώπη περιμένει με αγωνία, γιατί δεν είχε σχέδιο για τέτοιες καταστάσεις και γιατί, ολοφάνερα πλέον, έκανε λανθασμένες επιλογές.

από τη συγκέντρωση των Podemos

Η Ελλάδα δεν θα κάνει την επανάσταση, ούτε θα ρίξει τον καπιταλισμό. Αν ήταν έτσι, θα το ρίχναμε στο αντάρτικο και την αναρχία. Θα ζήσουμε μέσα στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συνθήκες. Απλά να ζήσουμε ρε γαμώτο. Σαν άνθρωποι κι όχι σαν αριθμοί στα τεφτέρια λογιστικών βιβλίων.

Ξεκινώντας για έναν πόλεμο, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τον τελικό νικητή. Όμως η ιστορία βρίθει εντυπωσιακών ανατροπών. Οι μικροί αλλά περήφανοι γενναίοι δεν είναι χαμένοι από χέρι.

Στις ανθρώπινες ομάδες, λίγοι είναι αυτοί που ζουν από τη φύση τους δουλοπρεπείς και υποταγμένοι. Εξίσου λίγοι οι αφελείς παρορμητικοί τρελοί που παρασύρονται από το πάθος τους. Οι περισσότεροι, απλώς φοβούνται, γι’ αυτό και λουφάζουν. Μόλις τους πάρεις τον φόβο, αρκεί μονάχα μια σπίθα για να πάρουνε φωτιά. Ο φόβος φεύγει με 2 τρόπους. Ο ένας είναι η απελπισία. Γιατί δεν έχεις πια τίποτα άλλο να χάσεις. Ο άλλος είναι η αλληλεγγύη. Γιατί κρατώντας σφιχτά ένα χέρι, γεννιέται η ελπίδα και πεθαίνει ο φόβος.

Στραφείτε στον διπλανό σας, κρατήστε του το χέρι και πείτε του να μη φοβηθεί. Κι αυτός ας κάνει το ίδιο σε σας. Γιατί ο βρώμικος πόλεμος της καθημερινής τρομοκρατίας δεν σταματά.

Μια βδομάδα μετά κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Μια βδομάδα μετά κι έχουμε δει τόσα πολλά.