Ο άνθρωπος είναι ζώον αρπαχτικόν. Τις λίγες χιλιάδες χρόνια που κατοικεί στον πλανήτη έχει αποδειχτεί αχόρταγος, λεηλατώντας τα επίγεια αγαθά κι απομυζώντας μέχρι και την τελευταία σταγόνα του υπόγειου πλούτου.
Όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. «Χους ει και εις χουν απελεύσει», γιατί το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος.
Σε μια λογική εμπνευσμένη από το Κάρμα, μια ιταλική εταιρία σχεδίασε οικολογικά φέρετρα όπου το πτώμα ενταφιάζεται σε ένα μεγάλο κουκούλι το οποίο θα αποτελέσει την «τροφή» για ένα δέντρο.
Φίλε άνθρωπε, πήρες τόσα πολλά από τη μάνα-γη και τώρα ήρθε η ώρα να της τα επιστρέψεις.
Σύμφωνα με το project Capsula Mundi, ο υποψήφιος νεκρός επιλέγει το αγαπημένο του δέντρο, στο οποίο θα «μεταμορφωθεί» σε κάποια χρόνια. Εξαιρετικό επιχείρημα, ότι αντί να γεμίζουμε στρέμματα ολόκληρα με ταφόπλακες, θα μπορούμε να έχουμε «ιερά δάση», όπου θα βαδίζουμε σιωπηλοί σκεπτόμενοι τους προγόνους και ίσως στον άνεμο που θα χορεύει τα φύλλα των δέντρων να ακούμε φωνές από το παρελθόν.
Η αξιοπιστία ενός μέσου είναι κάτι που χτίζεται, ενώ άπαξ και γκρεμιστεί, δύσκολα επανορθώνεται.
«Το είπε η τηλεόραση, άρα θα είναι αλήθεια», πάει καιρός που κατέρρευσε αυτός ο μύθος στη χώρα μας. Κι απ’ ότι φαίνεται, καταρρέει πανηγυρικά κι αλλού.
Λίγες μέρες έχουν περάσει από το show “The finger”. Ύψωσε η δεν ύψωσε ο Βαρουφάκης το μεσαίο δάχτυλο στη Γερμανία, κατά τη διάρκεια ομιλίας του; Ο ίδιος το αρνήθηκε δηλώνοντας πως το βίντεο είναι προϊόν μοντάζ. Ο Gunther Jauch ωστόσο και η «σοβαρή» εκπομπή του αρνήθηκαν πως το πείραξαν και αποκάλεσαν τον Γιάνη μας ψεύτη. Ο creative director της Build (…) επέμενε on camera ότι δεν μπορεί να γίνει μοντάζ.
Και όμως! Ο θεούλης Jan B. και το team του Neo Magazin Royale (σατιρική εκπομπή «υπεύθυνη» για το επικό - minister of awesome – V for Varoufakis song), αποκάλυψαν χτες σε 10λεπτο βίντεο ότι αυτοί είναι η αιτία όλου του σαματά και ότι όντως έκαναν μοντάζ με το δάχτυλο!
Ο Jan B σατιρίζει τους Γερμανούς γιατί εξοργίζονται με ένα κωλοδάχτυλο (έστω κι αν δεν έγινε ποτέ στην πραγματικότητα): “This is how Germans work. Devastating Europe 2 times within a century, but going nuts when somebody’s giving us the finger”. Όσοι φουσκώσατε σαν διάνοι από εθνική ανωτερότητα, θυμηθείτε, παρακαλώ, την οργή σας για τα εξώφυλλα με την Αφροδίτη της Μήλου να ξαναβγάζει χέρια για να κάνει χειρονομίες ή να ζητιανέψει.
Λοιπόν; Θα αναπαράγουν με την ίδια ένταση τα γερμανικά αλλά και εγχώρια ΜΜΕ το βίντεο;
Γιατί απ’ αυτό βγαίνουν κάποια αξιόλογα συμπεράσματα.
Πρώτον, ο Βαρουφάκης δεν έλεγε ψέματα (συγνώμη υπουργέ της καρδιάς μας, αλλά φτάσαμε σε σημείο να πιστεύουμε ότι τρελάθηκες - αφού το βλέπαμε με τα μάτια μας το δάχτυλο!)
Δεύτερον, μην πιστεύετε τα μάτια σας! Καλύτερα να κρατάμε μικρό καλάθι γενικώς, γιατί εκτός από τις υπερβολές, παραμονεύουν και τα hoaxes.
Τρίτον και σημαντικότερο, τα ΜΜΕ έχουν πλέον μηδενική αξιοπιστία. Δεν έκαναν όση έρευνα χρειαζόταν για να επιβεβαιώσουν ή να καταρρίψουν την είδηση. Απλώς απομόνωσαν ένα γι’ αυτούς ενδιαφέρον κομμάτι και το πλάσαραν εκτός context για να χειραγωγήσουν το κοινό τους. Ο τύπος δεν ονομάζεται τυχαία "εξουσία".
Τελικό συμπέρασμα; Στην εποχή της σοβαροφάνειας, το χιούμορ είναι ότι πιο σοβαρό μπορείς να κάνεις.
Update
To ZDF, το κανάλι όπου παίζεται η σατιρική εκπομπή, δεν επιβεβαίωσε ποτέ ότι το μεσαίο δάχτυλο του Βαρουφάκη σηκώθηκε από τους υπαλλήλους του. Εκτός αυτού, ο υπεύθυνος της εκπομπής Jan B ανέβασε ακόμα ένα βίντεο στο youtube μιλώντας για το περίφημο δάχτυλο, το οποίο όμως είναι μόνο στα γερμανικά και οι αυτόματοι υπότιτλοι δεν βοηθάνε. Για τους γερμανόφωνους...
Τα ΜΜΕ πάντως, μετέδωσαν (με επιφύλαξη πλέον και χωρίς το παραπάνω βίντεο ως τεκμήριο) ότι ο Jan B ουσιαστικά παραδέχεται ότι έκαναν μοντάζ, αλλά από την αντίθετη πλευρά, δηλαδή κατεβάζοντας το δάχτυλο!
Εγώ μια φορά μπερδεύτηκα...
Αν η δεύτερη εκδοχή είναι τελικά η αληθινή, τα συμπεράσματα παραμένουν ίδια, με την εξαίρεση ότι ο Βαρουφάκης είπε ψέματα κι επιμένοντας, το μόνο που καταφέρνει είναι να ξεφτιλίζεται...
Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1949 και αυτοκτόνησε στις 17 Μαρτίου 1988.
Πρώτα γνώρισα κάποια τραγούδια του, λίγο πριν το 2000, από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου: "Λίνα", "Μπαγάσας", τα κλασικά πρώτα χιτ.
Και λίγο μετά το 2000, εκεί στα 15, (στην καλυτεροχειρότερη φάση της εφηβείας), πήγα ένα καλοκαίρι στο χωριό μου. Ναι, όλως παραδόξως, είχα και στο χωριό μου Νικόλα Άσιμο – κατά μια έννοια. Ο "διοργανωτής" των τοπικών εφηβικών βραδιών (aka αυτός που ήξερε να παίζει αξιοπρεπώς λίγη κιθάρα) είχε τρελό κόλλημα με τον Άσιμο - τύπου τατουάζ στο μπράτσο venceremos, επίσκεψη στον αδερφό του, άπειρες κασέτες με γνωστές και άγνωστες ηχογραφήσεις, το βιβλίο του, κι ένα τεράστιο ντοσιέ γεμάτο με τους στίχους).
Σε μια επική βραδιά στον Προφήτη Ηλία, μετά το πανηγύρι κι αφού ξεκουμπίστηκαν οι γέροι κι οι γριές κι έπαψε το κλαρίνο, η "νεολαία" πήρε μπύρες από το κοντινότερο βενζινάδικο κι έκανε τα "κουμάντα" της. Και κάπου εκεί κοντά στο ξημέρωμα, άκουσα για πρώτη φορά το "Παράτα τα".
Ταράχτηκα τόσο, που από την επόμενη μέρα άρχισα να αναζητώ περισσότερα. Αντέγραψα τις κασέτες, έβγαλα φωτοτυπίες τις φωτοτυπίες του βιβλίου (η "παράνομη" διανομή σχεδόν επιβάλλεται όταν μιλάμε για τον Άσιμο).
Πολλές φορές έχω σκεφτεί πώς θα ήταν αν ζούσα στην εποχή του. Από την μια, ανατριχιάζω στην ιδέα ότι θα μπορούσα να τον έχω ακούσει live. Από την άλλη, φοβάμαι ότι ίσως τον περιφρονούσα κι εγώ, όπως οι περισσότεροι του καιρού του.
Γιατί ο Άσιμος ήταν "γραφικός". Ο τρελός της γειτονιάς, το αερικό, ο μόνος. Αυτή η απομάκρυνσή του όμως από τους πολλούς τον έκανε ακριβέστατο παρατηρητή του κόσμου γύρω του. Με αιχμηρότατη διαύγεια είχε πολλάκις περιγράψει καταστάσεις και συμπεριφορές του "Ρωμιού", πέφτοντας (δυστυχώς) μέσα, ακόμα και τόσα χρόνια μετά.
"Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Και σοκαριστική δεν είναι η επιβεβαίωση της λαϊκής σοφίας. Αλλά η διαπίστωση ότι ίσως ο τρελός να ήταν τελικά ο μόνος λογικός που πλησίασε την αλήθεια.
Ο λόγος του άλλοτε επιθετικός, άλλοτε με χιούμορ, κάποτε γλυκός και τρυφερός. Μέχρι που στο τέλος, παραιτήθηκε.
Ο Άσιμος ανήκε σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων που δεν άντεξαν το βάρος του κόσμου γύρω τους. Ας είναι. Η αυτοκτονία του (όπως και ο αιφνίδιος θάνατος όλων των "ειδώλων"), τον άφησε αλώβητο από τον ενδεχόμενο ξεπεσμό στα γεροντάματα – όπως συνέβη σε άλλους.
Σε μας ωστόσο, μένει η κληρονομιά. Στο χέρι μας είναι αν θα ξεπουληθούμε στα γιουσουρούμ ή να αποφασίσουμε αν θέλουμε ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση ή ελευθερία. Και κυρίως, αν επιτέλους θέλουμε να επικοινωνήσουμε. Να τα παρατήσουμε όλα, να ζήσουμε άβολα, οι άλλοι όπως βαδίζουν, εμείς ανάποδα. Κι ίσως έτσι κάποτε να νικήσουμε.
"Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες. Ανθρώπους να’χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρω. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια."
Το μαιευτήριο (γενικά) είναι το μέρος όπου γεννιούνται τα μωρά. Στη Θεσσαλονίκη (ειδικά), το Μαιευτήριο είναι το μέρος όπου γεννιούνται τα αστεία. Σε έναν χώρο που λατρεύω από το πλακάκι σκακιέρα μέχρι τους χρυσοποίκιλτους πολυελαίους, φιλοξενούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα βραδιές open mic για τους κωμικούς και τους wannabe κωμικούς αυτής της πόλης, όπως φυσικά και για το κοινό που αγαπά την τέχνη του stand up.
Μπορεί εύλογα να αναρωτηθείς, τι ακριβώς είναι το open mic;
Το open mic λοιπόν, είναι η διαδικασία της γέννησης, η πρώτη στιγμή της δημιουργίας για έναν κωμικό και το αστείο του. Σε αντιστοιχία, φαντάσου ότι είσαι στο δωμάτιο που ξεκινάει το πρώτο γύρισμα μετά από τις πρόβες, ή στο στούντιο που γίνονται οι πρώτες ηχογραφήσεις. Δεν έχεις από την πρώτη λήψη την ταινία που θα δεις στην οθόνη, πρέπει να ακουστούν πολλά “action!” και να πέσει μπόλικο μοντάζ. Ούτε ο δίσκος της αγαπημένης σου μπάντας ηχογραφείται σε μια δόση. Τα όργανα κουρδίζονται, ο τραγουδιστής κάνει γαργάρες κι ο ηχολήπτης το θαύμα του.
Κάπως έτσι λειτουργεί και με το stand up. Για να μπορέσουμε κάποτε εσύ κι εγώ να απολαύσουμε μια ολοκληρωμένη παράσταση, οι κωμικοί και τα αστεία τους έχουν περάσει από δεκάδες ανοιχτά μικρόφωνα, εντοπίζοντας τα καλά σημεία, δυναμώνοντας κι εμπλουτίζοντάς τα ή αφαιρώντας αυτά που δεν πέρασαν. Το καλύτερο; Σκέψου ότι σε μια κανονική παράσταση, εσύ που έχεις παρακολουθήσει open mic, θα μπορείς άνετα να πεις «γέλασα με αυτά τα αστεία, before it was cool, suckers!», (πόσο μπροστά θα είσαι δηλαδή…).
Ο ηθικός αυτουργός αυτής της εγκληματικά κωμικής οργάνωσης, είναι ο Giuseppe Vieri, με τον οποίο κουβεντιάσαμε και συγκεντρώσαμε τα στοιχεία εξιχνιάζοντας το μυστήριο των open mics αλλά και τα κλισέ του stand up.
Τι πρέπει να ξέρεις για τον Giuseppe πριν ξεκινήσουμε; Στην πραγματικότητα λέγεται Πέτρος, δούλευε για πολλά χρόνια σε πολυεθνική αλλά κατάφερε να απολυθεί, μετά πήγε Ολλανδία όπου είχε ένα σοβαρό ατύχημα που τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Ελλάδα για να χειρουργηθεί και τον καθήλωσε για ένα χρόνο στο κρεβάτι. Το διάστημα λοιπόν που ήταν τάβλα, έγινε κολλημένος τουιτεράς, κι άρχισε να παίζει με τις ατάκες και τα λογοπαίγνια. Stand up παρακολουθούσε φανατικά πολλά χρόνια, όμως δεν είχε σκεφτεί να ασχοληθεί. Την ιδέα του έβαλαν κωμικοί από την Αθήνα (που τους γνώρισε απ’ το twitter), τον έφεραν σε επαφή με κωμικούς της Θεσσαλονίκης και όλα τα άλλα είναι πια ιστορία.
Παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή του το stand up στην πόλη κ έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μεγάλη βελτίωση. Τα κείμενα γίνονται καλύτερα, οι παλιοί είναι πλέον πιο άνετοι…
Ξεκινάμε με τα κλισέ! Όσο πιο πολύ παίζεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι. Όσο πιο πολύ παίζεις, βελτιώνεσαι. Όσο πιο πολύ ασχολείσαι, όσο πιο πολύ stage time έχεις, τόσο καλύτερος γίνεσαι.
Τι είναι λοιπόν τα open mic που διοργανώνονται στο Μαιευτήριο; Είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για τη γέννηση νέων ταλέντων, για ανθρώπους που θέλουν να δοκιμάσουν πρώτη φορά. Είναι ένα πεδίο για να δεις κωμικούς που γουστάρεις σε καινούρια κείμενα που δεν έχεις ξανακούσει. Είναι η αρχή, το πείραμα κι έχει σαν κατάσταση μια άγρια ομορφιά. Η παρουσία κάποιου στο open, βοηθά και τον νέο και τον παλιό και τη σκηνή συνολικά. Ακόμα, το κοινό μπορεί να δει λεπτομέρειες από έναν μικρόκοσμο και μια οπτική γωνία που δεν θα δει σε μια ολοκληρωμένη παράσταση.
Γιατί ήταν τόσο απαραίτητο για τη Θεσσαλονίκη να έχει open mic; Γιατί ήταν αυτό που έλειπε… Για να γίνει το stand up επικερδές και για τον κωμικό αλλά και για το κοινό, έπρεπε να βρεθούν οι απαραίτητες συνθήκες. Ένα μεγάλο πρώτο βήμα ήταν το north: συναντήθηκαν όλοι οι κωμικοί, στήριξαν ο ένας τον άλλον. Το καλοκαίρι γνωρίζοντας τα παιδιά, σκέφτηκα ότι θέλουμε έναν χώρο που τις συνθήκες να τις επηρεάζουμε εμείς (φώτα, ήχο κλπ). Να είναι ένας χώρος φτιαγμένος από μας, για να είναι καλύτερα για μας. Προέκυψε το Μαιευτήριο! Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται τα open mic. Ακόμα κι αν υπήρχε τώρα ένα θεατράκι, σύμφωνα με τα αμερικανικά και βρετανικά δεδομένα, δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε «πυρήνα», όπου να παίζουμε 2, 3, 5 φορές τη βδομάδα, στα πρότυπα του εξωτερικού. Θα ήταν too much για το επίπεδο της φάσης στην πόλη. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν άτομα που απλώς θέλουν να δοκιμάσουν ή άτομα που το έχουν κάνει λίγο καιρό, στα «πέτρινα χρόνια» και θέλουν να δοκιμάσουν καινούριο υλικό. Μεγάλο κέρδος το ότι πλέον υπάρχει ένα μέρος όπου ένας καινούριος μπορεί να δοκιμάσει για 5 λεπτά. Κι επειδή υπάρχει και η προεργασία με ανθρώπους που ασχολούνται, θα τον αγκαλιάσουν, θα βρει και στήριξη και βοήθεια, ή συμβουλές. Γενικά, όσο περισσότερα open γίνονται στην πόλη, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει η αλλαγή level στην κωμωδία της Θεσσαλονίκης.
Μπορεί ένας έμπειρος κωμικός να καταλάβει από έναν καινούριο αν υπάρχει «κάτι» που αξίζει;
Και ναι και όχι! Ο θρύλος λέει για να βρεις τη φωνή σου χρειάζεται 10, 20 χρόνια, με ρυθμούς Αμερικής ή Αγγλίας. Ξαναγυρνώντας στα κλισέ, είναι και θέμα δουλειάς. Πρέπει να περιμένεις και να δώσεις αέρα στον άλλον. Ο Dave Attel έχει πει ότι του πήρε 7 χρόνια να πάρει σίγουρα γέλια πάνω στη σκηνή, και είναι σήμερα από τους καλύτερους στην Αμερική. Από την άλλη, το να δεις κάτι σε κάποιον που σ’ αρέσει, έχει να κάνει και με το προσωπικό γούστο, τι σε κάνει να γελάς. Μέχρι να πεις όμως ότι είναι καλός κωμικός, δηλαδή έχει ένα δεκάλεπτο, μισάωρο, που μπορεί να σταθεί μόνος σε μια παράσταση, είναι μεγάλη απόσταση.
Ποιος φταίει όταν δεν πιάνω το αστείο; Δεν χρειάζεται σαν κοινό να «στροφάρεις»; Ή έστω να συνηθίσεις τους ρυθμούς;
Το φταίξιμο πρώτα απ’ όλα θα το πάρει ο κωμικός. Απ’ τη στιγμή που ο σκοπός είναι να κάνεις τον άλλο να γελάσει, αν δεν το πετύχεις, θα πάρεις το φταίξιμο. Τώρα, το τι βάζει ο καθένας προτεραιότητα όταν είναι πάνω στη σκηνή είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα. Υπάρχουν κωμικοί που θέλουν να πάρουν γέλια, και θα χρησιμοποιήσουν όποιο μέσο διαθέτουν: θα μιλήσουν σεξιστικά, βρώμικα κλπ. Υπάρχουν άλλοι που θέλουν να περάσουν μηνύματα, κι άλλοι που δεν τους νοιάζει καθόλου, θέλουν απλά να πουν αυτά που έχουν να πουν.
σκίτσο του Δημήτρη Δούκογλου για τις παρεμβάσεις του κοινού
Υπάρχει άγραφη εντολή «μη μιλάτε στον κωμικό»; Ή οι παρεμβάσεις επιτρέπονται;
Είναι ένα ευαίσθητο θέμα... Από τη μία, ζητάς την προσοχή του κοινού και να μη διακόπτει. Από την άλλη, δεν παίζεις σε συμβατικούς χώρους, αλλά σε χώρους που πωλείται αλκοόλ κι ο άλλος έχει συνηθίσει να μιλάει και να κάνει φασαρία. Το θέμα είναι να καταφέρεις να κάνεις το κοινό να κρέμεται απ τα χείλη σου.
Ακόμα κ αν το καταφέρεις, μπορεί να υπάρχουν κάποιοι ενοχλητικοί. Εκεί υπάρχει ένας άγραφος νόμος που λέει ότι ανάλογα με την προσβολή και την παρέμβαση πρέπει να απαντήσεις με την ίδια ποσότητα. Π.χ. δεν μπορεί κάποιος απλά να φτερνιστεί κι εγώ να τον βρίσω, αλλά ούτε κάποιος να με προσβάλει κ εγώ να πω «ε, συγνώμη φίλε, μήπως μπορείς να κάνεις λίγο ησυχία;». Το παιχνίδι για τον κωμικό σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να μπορέσει να αντιμετωπίσει την «εισβολή» του θεατή παίρνοντας το κοινό μαζί του. Αν πάντως νιώθεις ότι δεν μπορείς να το χειριστείς καλύτερα κάνε ότι δεν υπάρχει. Γιατί όσο πιο πολύ ασχοληθείς με τον «εισβολέα», τόσο λιγότερος χρόνος μένει για το κείμενό σου. Ωστόσο, σε μεγάλες παραστάσεις, που υπάρχει χρόνος, υπάρχει και το crowdwork, όπου ο κωμικός «παίζει» με το κοινό. Είναι πολύ δύσκολο, θέλει πολύ εμπειρία και προετοιμασία. Είναι προσχεδιασμένο κι όχι αυθόρμητο όπως φαίνεται. Έχει τη σύνδεση με το κοινό που επιδιώκουν όλοι οι κωμικοί, αν όμως κάποιος δεν έχει πείρα, είναι από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που μπορεί να κάνει στη σκηνή.
Έχω μιλήσει με 10 κωμικούς στην πόλη, ο καθένας μου λέει κάτι άλλο για το τι είναι stand up…! Κοίτα, είναι σαν να μαθαίνει κολύμπι ένας 8χρονος κ να του ζητάς να σου πει τα είδη ολυμπιακής κολύμβησης με όλες τις λεπτομέρειες. Πολύ μικρή πορεία σε αυτή την τεράστια θάλασσα και πολύ μικρή εμπειρία για να σου πει τι ξέρει. Είναι δύσκολη αυτή η πρώτη περίοδος, αναγκαζόμαστε να μιλάμε συνεχώς για το τι είναι το stand up. Η καλύτερη απάντηση για μένα είναι «έλα να δεις!».
Η σελίδα του Openkwmic στο facebook, όπου μπορείτε να ενημερώνεστε για τις παραστάσεις και να βρίσκετε φωτογραφίες από τις βραδιές ανοιχτού μικροφώνου. Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου είναι του Άρη Ακριτίδη.
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου ξαναγράφει τη Βίβλο. Ο σημαδεμένος Κάιν γίνεται αντάρτης, ο μόνος λογικός άνθρωπος που αντιστέκεται στον παραλογισμό του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης.
Εύλογες απορίες, σοφιστείες, φιλοσοφικά ζητήματα και σπαρταριστοί διάλογοι, ανάμεσα στον δημιουργό και το αντιδραστικό του δημιούργημα συνθέτουν ένα από τα απολαυστικότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ.
"Η ιστορία των ανθρώπων είναι η ιστορία της ασυνεννοησίας τους με το Θεό - ούτε αυτός καταλαβαίνει εμάς, ούτε εμείς εκείνον".
Πόσο μπορεί κανείς να γελάσει ακούγοντας αστεία για τα περίπτερα, την αϋπνία, τους καναπέδες, τα φασόλια ή τα χταποδάκια; Πολύ!
Λέιντις εντ τζέντλεμεν, σε παγκόσμια, διαπλανητική και διαγαλαξιακή αποκλειστικότητα, σας παρουσιάζω στη φωτογραφία το set list του stand-up comedian Βύρωνα Θεοδωρόπουλου.
Δυστυχώς, δεν έβαλα χέρι στη λίστα του δεύτερου κωμικού της βραδιάς, του Δημήτρη Χριστοφορίδη. Μπορώ ωστόσο να δώσω κάποιες κωδικοποιημένες λέξεις κλειδιά και για το δικό του set list: μάνα, γάμος, πατέρας κομμουνιστής, πρώην, κόκκινα γυαλιά.
Ήταν μια πολύ αστεία βραδιά. Φύγαμε από το Μαιευτήριο με κοιλιακούς και ρυτίδες από τα πολλά γέλια. Ο Βύρων Θεοδωρόπουλος και ο Δημήτρης Χριστοφορίδης, δυο εκπρόσωποι της νέας γενιάς των κωμικών του ελληνικού stand-up, βρέθηκαν χτες στη Θεσσαλονίκη. Στο ασφυκτικά γεμάτο Μαιευτήριο, η παράσταση κύλισε με ρυθμούς καταιγιστικούς, με μπρίο, γρήγορα αντανακλαστικά και φυσικά με πολλά γέλια.
Συμμετείχε με το κείμενό του, μας μίλησε για το μέταλ και τα γυράδικα αλλά και παρουσίασε τη βραδιά ο δικός μας Στέλιος Ανατολίτης, που στάθηκε επάξια στο ύψος του (1, 73 ολόκληρο)!
Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο σε ότι αφορά το stand-up. Μπουσουλάει και πειραματίζεται, αλλά αυτό είναι θέμα που θα αναλύσουμε διεξοδικά πολύ σύντομα – coming soon stay tuned. Το φιλόξενο Μαιευτήριο έχει αγκαλιάσει το stand-up της πόλης, προσφέροντας μικρόφωνο στους κωμικούς και την ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει καλύτερα το… άθλημα.
Είναι όμως απόλαυση για την πόλη να φιλοξενεί πού και πού ολοκληρωμένες παραστάσεις έμπειρων κωμικών, όπως έγινε χτες βράδυ. Περάσαμε καλά κι αυτό βγήκε προς τα έξω. Ελπίζουμε να ξαναδούμε σύντομα κάτι παρόμοιο. Μέχρι τότε, μένουμε συντονισμένοι στα ανοιχτά μικρόφωνα!
