Όταν οι αριθμοί ξαναγίνονται άνθρωποι

Μια βδομάδα μετά κι έχουμε δει τόσα πολλά.
Μια βδομάδα μετά κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.

Κυβέρνηση χωρίς Γιάνη προκοπή δεν κάνει. Πρόσωπο της πρώτης εβδομάδας, αδιαμφισβήτητα ο υπουργός οικονομικών. Από τον Λαφαζάνη το περίμεναν, από τον Βαρουφάκη τους ήρθε. Ο οποίος Γιάνης (με ένα μόνο ν) δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από τον να επιμένει σε αυτά που λέει εδώ και τόσα χρόνια, και από τα βιβλία του, και τις τηλεοπτικές του συνεντεύξεις.

Ηλίας Μακρής - Η Καθημερινή

Στην πρώτη του επίσημη εμφάνιση ως υπουργός, στις κοινές δηλώσεις με τον Ντάισελ-μπλουμ ήταν ο μεγάλος νικητής τουλάχιστον στο body language. Η χολοσκασμένη ξινίλα του Ολλανδού, σε συνδυασμό με την αχτύπητη coolness του Βαρουφάκη αποτυπώθηκε καρέ-καρέ σε φωτογραφικούς και τηλεοπτικούς φακούς.

#kudos στον δημοσιογράφο που θα καταφέρει κάποτε να εκμαιεύσει από τον Βαρουφάκη τι πραγματικά του ψιθύρισε ο Ντάισελμπλουμ στο αυτί όλο νεύρα.

Το ίδιο βράδυ ο υπουργός παρουσιάστηκε στο BBC. Εξαιρετική χρήση της αγγλικής γλώσσα, ξεκάθαρες δηλώσεις για χρέος και ΕΕ, εντυπωσιακά πεισματάρης και εριστικός απέναντι σε μια αγενή δημοσιογράφο.

(τα σχόλια και στο youtube αλλά και στο twitter - από τους Βρετανούς κυρίως, από τους Έλληνες τα ξέρουμε! - έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το γενικότερο κλίμα που επικρατεί)

Το βαρουφάκειο στυλ ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού στα social media. Μέσα σε λίγες μέρες έγινε αφίσα, έγινε ήρωας, έγινε ατάκα, έγινε τραγούδια, έγινε έρωτας, έγινε τρολιά. Έγινε hashtag δηλαδή και κατάφερε να συγκεντρώσει χιλιάδες αναφορές στο όνομά του, σοβαρές και χιουμοριστικές, θετικές κι αρνητικές.

Κι επειδή αυτή η κυβέρνηση αρέσκεται σε συμβολικές κινήσεις, νομίζω ότι γι’ αυτό το λόγο κι ο υπουργός οικονομικών απέκτησε εν μια νυκτί τέτοιο ρεύμα. Γιατί έγινε το σύμβολο του μπαφιασμένου, του μπαϊλντισμένου, του μπουχτισμένου Έλληνα, που άκουγε επί 5 χρόνια τους εκπροσώπους του να δηλώνουν μονάχα υποταγμένα ναι. Ε, βρέθηκε κι ένας να ξεστομίσει επιτέλους ένα όχι, κι ακούστηκε σαν να το είπαμε όλοι μαζί.

Η βαρουφειάδα λοιπόν καλά κρατεί.

Ίσως η πολιτική χρειάζεται όντως περισσότερη διπλωματία, αλλά ρε γαμώτο χρειαζόμασταν αυτόν τον λίγο τσαμπουκά, έτσι απλά και μόνο για να νιώσουμε καλύτερα, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες που οι συναισθηματισμοί επιτρέπονται.

Κατά τα άλλα, ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά. Σκέφτομαι ότι για πρώτη φορά ίσως θα ήθελα το κουμπί fast forward για να δω τι σκατά θα γίνει στο τέλος. Γιατί με κάθε πηχυαίο τίτλο τρέμει το φυλλοκάρδι μου ότι θα την κάνουν τελικά την κωλοτούμπα και θα αποδειχτούν κι αυτοί άνθρακες ως θησαυρός και θα προδώσουν την ψήφο των πολιτών που τους εμπιστεύτηκαν. Αυτό άλλωστε δεν συνέβη και με τον ΓΑΠ αλλά και με τον Σαμαρά; Με την εμπιστοσύνη κλονισμένη συθέμελα και με ασύστολα ψεύδη, πώς να μην έχεις αμφιβολίες;

Και θα μπορούσαν να έχουν γίνει οι προηγούμενοι ήρωες. Γιατί με περήφανα προγράμματα εξελέγησαν, που έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν κι απέρριπταν τις ξένες παρεμβάσεις. Δεν ξέρω από ποια Siemens και ποια υποβρύχια τους κρατούσαν στο χέρι και κατάπιαν τελικά αμάσητα ότι αποφάσισαν άλλοι για μας χωρίς εμάς και χωρίς να νοιάζονται αν είναι εφικτά. Αυτοί που δοκιμάζονται τώρα πρώτη φορά, φαίνεται να μην έχουν κάτι να φοβούνται. Οπότε, για πρώτη φορά ίσως πραγματικά γίνει κουβέντα κι όχι επιβολή.

Η ελπίδα ας αργήσει λίγο ακόμα, γιατί είναι κακός σύμβουλος και συχνά δένει τα μάτια. Η αισιοδοξία όμως, καλώς να ορίσει. Και μόνο με τη λύσσα των καναλαρχών, ποιος δεν ένιωσε κρυφά μια άγρια χαρά; Ρε καργιόλια, ο τρόμος δεν πέρασε.

Μαζί με τα κάγκελα του συντάγματος, σηκώθηκε κι ο τσιμεντόλιθος απ’ την καρδιά, κι αναπνεύσαμε κάπως πιο ελαφρά. Σηκώσαμε λίγο τα μαύρα γυαλιά της απελπισίας και θυμηθήκαμε ότι μπορεί να κάνει και λιακάδα.

 Νιώθω σαν να ξύπνησα από έναν λήθαργο. Σαν κακό όνειρο τα τελευταία 5 χρόνια: φτώχεια, μιζέρια, πόνος, φόβος, φασισμός, πείνα, αυτοκτονίες, ψέματα. Μόνο που ήταν πραγματικότητα. Κι απόρησα ξανά πώς καταντήσαμε και πώς το ανεχτήκαμε…

Δεν ήμαστε μόνοι στα γόνατα, δεν είμαστε μόνοι στα πρώτα τρεμάμενα όρθια βήματα. Ολόκληρη η Ευρώπη περιμένει με αγωνία, γιατί δεν είχε σχέδιο για τέτοιες καταστάσεις και γιατί, ολοφάνερα πλέον, έκανε λανθασμένες επιλογές.

από τη συγκέντρωση των Podemos

Η Ελλάδα δεν θα κάνει την επανάσταση, ούτε θα ρίξει τον καπιταλισμό. Αν ήταν έτσι, θα το ρίχναμε στο αντάρτικο και την αναρχία. Θα ζήσουμε μέσα στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συνθήκες. Απλά να ζήσουμε ρε γαμώτο. Σαν άνθρωποι κι όχι σαν αριθμοί στα τεφτέρια λογιστικών βιβλίων.

Ξεκινώντας για έναν πόλεμο, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τον τελικό νικητή. Όμως η ιστορία βρίθει εντυπωσιακών ανατροπών. Οι μικροί αλλά περήφανοι γενναίοι δεν είναι χαμένοι από χέρι.

Στις ανθρώπινες ομάδες, λίγοι είναι αυτοί που ζουν από τη φύση τους δουλοπρεπείς και υποταγμένοι. Εξίσου λίγοι οι αφελείς παρορμητικοί τρελοί που παρασύρονται από το πάθος τους. Οι περισσότεροι, απλώς φοβούνται, γι’ αυτό και λουφάζουν. Μόλις τους πάρεις τον φόβο, αρκεί μονάχα μια σπίθα για να πάρουνε φωτιά. Ο φόβος φεύγει με 2 τρόπους. Ο ένας είναι η απελπισία. Γιατί δεν έχεις πια τίποτα άλλο να χάσεις. Ο άλλος είναι η αλληλεγγύη. Γιατί κρατώντας σφιχτά ένα χέρι, γεννιέται η ελπίδα και πεθαίνει ο φόβος.

Στραφείτε στον διπλανό σας, κρατήστε του το χέρι και πείτε του να μη φοβηθεί. Κι αυτός ας κάνει το ίδιο σε σας. Γιατί ο βρώμικος πόλεμος της καθημερινής τρομοκρατίας δεν σταματά.

Μια βδομάδα μετά κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Μια βδομάδα μετά κι έχουμε δει τόσα πολλά.