Είναι μέρες που...

Είναι μέρες που τα λόγια δε βγαίνουν εύκολα. Απλά σιωπούν μπροστά στο παράλογο. Τέτοια μέρα ήταν κι η χτεσινή. Πολλά γράφτηκαν, πολλά διάβασες. Συγχώρεσε το συναισθηματικό λόγο όσων γράφουν, συγχώρεσε και το δικό μου, όμως δεν μπορώ να σου γράψω με τη λογική. Γιατί στην Αθήνα, στην Ελλάδα του 2013, ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να κάνει τον κόσμο γύρω του καλύτερο, ο Παύλος Φύσσας, δολοφονήθηκε εν ψυχρό. Και όχι, το σκηνικό δεν ήταν από επεισόδιο του breaking bad ή του the wire. Δεν τον σκότωσαν ούτε για την πρέζα, ούτε για τα λεφτά. Αλλά από σκέτο, στεγνό μίσος.

Είναι μέρες που νιώθω οργή. Για όλους τους ηθικούς αυτουργούς. Αυτούς που τόσα χρόνια κανάκευαν την ακροδεξιά ή έστω τη λάιτ εκδοχή της γιατί εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Διογκώνοντας τη θεωρία των άκρων, καταφεύγοντας συνεχώς σε εθνικοπατριωτικές κορώνες, τοποθετώντας σιχαμένα άτομα με περίεργες πεποιθήσεις και βρώμικο παρελθόν σε καίριες πολιτικές θέσεις. Πέτυχαν το στόχο τους : την οικειότητα με το μαύρο. Το ξυρισμένο κεφάλι, τα μούσκουλα και ο τσαμπουκάς φάνηκαν σε πολλούς ελκυστικά. Και η κατάσταση συνεχίζει να εκτραχύνεται.

Είναι μέρες που νιώθω απορία. Πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε; Ποια μάσκα θολώνει τα μάτια τόσων ανθρώπων και δε διακρίνουν το δρόμο που πήραμε; Πώς δε θυμούνται τι λέει η ιστορία; Και πώς κάποιοι ακόμα και τώρα δεν καταλαβαίνουν ότι με την ψήφο τους δίνουν θάρρος στο χωριάτη;

Είναι μέρες που νιώθω ντροπή. Ντροπή που σ’ αυτή την εποχή, τη χώρα, την κοινωνία, κάποιοι διαλέγουν το δρόμο του μίσους. Ντρέπομαι για τα ποσοστά που  δώσανε στις εκλογές στη Χρυσή Αυγή και για αυτά που της δίνουν στις δημοσκοπήσεις. Ντρέπομαι για την ανθρωπότητα που γίνεται όλο και πιο σκληρή κι ευνοεί παγκοσμίως την ακροδεξιά και τη μαυρίλα της.

Είναι μέρες που νιώθω θλίψη. Απέραντη θλίψη. Και δεν μπορώ να δω την ομορφιά γύρω μου και χάνω όλη την ελπίδα που με κόπο παλεύω να μαζέψω. Γιατί ζούμε σ’ ένα βούρκο που βρωμάει σήψη. «Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ’ αλήθεια. Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια.» Πώς το επιτρέψαμε; Πώς το ανεχόμαστε; Στην αιώνια μάχη του καλού με το κακό, θα αφήσουμε το κακό να νικήσει;

Για μένα δεν υπάρχει το θέμα αριστερός-δεξιός, νοικοκυραίος-αναρχικός. Μιλάμε πια μόνο για μισάνθρωπο και για άνθρωπο. Και δεν μπορεί να ανεχτείς, ότι κι αν πιστεύεις πολιτικά, να σκοτώνεται ένας πολίτης στη χώρα που ζεις από καθαρό μίσος. Όσο δε σε νοιάζει οι μαχαιριές θα συνεχίσουν. Πρέπει να αντιδράσουμε. Να μιλήσουμε. Να φωνάξουμε ενάντια στο φασισμό, να του δείξουμε ότι δεν τον φοβόμαστε. «Οι άλλοι όπως βαδίζουν, εμείς ανάποδα». Και οι λίγοι που αντιδρούν να γίνουν πολλοί. Πιασμένοι απ’ το χέρι, δυνατοί, πολλοί, πάρα πολλοί – μακάρι αμέτρητοι, να κάνουμε το τέρας να ξανακρυφτεί στην τρύπα του και να σκάσει απ’ το κακό του. 

first published at RouaMat.com, 19/9/2013