Σαλόκιν Σόμισα: δίχως σημαίες, δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά

Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1949 και αυτοκτόνησε στις 17 Μαρτίου 1988.

Πρώτα γνώρισα κάποια τραγούδια του, λίγο πριν το 2000, από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου: "Λίνα", "Μπαγάσας", τα κλασικά πρώτα χιτ. 

Και λίγο μετά το 2000, εκεί στα 15, (στην καλυτεροχειρότερη φάση της εφηβείας), πήγα ένα καλοκαίρι στο χωριό μου. Ναι, όλως παραδόξως, είχα και στο χωριό μου Νικόλα Άσιμο – κατά μια έννοια. Ο "διοργανωτής" των τοπικών εφηβικών βραδιών (aka αυτός που ήξερε να παίζει αξιοπρεπώς λίγη κιθάρα) είχε τρελό κόλλημα με τον Άσιμο - τύπου τατουάζ στο μπράτσο venceremos, επίσκεψη στον αδερφό του, άπειρες κασέτες με γνωστές και άγνωστες ηχογραφήσεις, το βιβλίο του, κι ένα τεράστιο ντοσιέ γεμάτο με τους στίχους). 

Σε μια επική βραδιά στον Προφήτη Ηλία, μετά το πανηγύρι κι αφού ξεκουμπίστηκαν οι γέροι κι οι γριές κι έπαψε το κλαρίνο, η "νεολαία" πήρε μπύρες από το κοντινότερο βενζινάδικο κι έκανε τα "κουμάντα" της. Και κάπου εκεί κοντά στο ξημέρωμα, άκουσα για πρώτη φορά το "Παράτα τα".

Ταράχτηκα τόσο, που από την επόμενη μέρα άρχισα να αναζητώ περισσότερα. Αντέγραψα τις κασέτες, έβγαλα φωτοτυπίες τις φωτοτυπίες του βιβλίου (η "παράνομη" διανομή σχεδόν επιβάλλεται όταν μιλάμε για τον Άσιμο). 

Πολλές φορές έχω σκεφτεί πώς θα ήταν αν ζούσα στην εποχή του. Από την μια, ανατριχιάζω στην ιδέα ότι θα μπορούσα να τον έχω ακούσει live. Από την άλλη, φοβάμαι ότι ίσως τον περιφρονούσα κι εγώ, όπως οι περισσότεροι του καιρού του.

Γιατί ο Άσιμος ήταν "γραφικός". Ο τρελός της γειτονιάς, το αερικό, ο μόνος. Αυτή η απομάκρυνσή του όμως από τους πολλούς τον έκανε ακριβέστατο παρατηρητή του κόσμου γύρω του. Με αιχμηρότατη διαύγεια είχε πολλάκις περιγράψει καταστάσεις και συμπεριφορές του "Ρωμιού", πέφτοντας (δυστυχώς) μέσα, ακόμα και τόσα χρόνια μετά. 

"Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Και σοκαριστική δεν είναι η επιβεβαίωση της λαϊκής σοφίας. Αλλά η διαπίστωση ότι ίσως ο τρελός να ήταν τελικά ο μόνος λογικός που πλησίασε την αλήθεια. 

Ο λόγος του άλλοτε επιθετικός, άλλοτε με χιούμορ, κάποτε γλυκός και τρυφερός. Μέχρι που στο τέλος, παραιτήθηκε. 

Ο Άσιμος ανήκε σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων που δεν άντεξαν το βάρος του κόσμου γύρω τους. Ας είναι. Η αυτοκτονία του (όπως και ο αιφνίδιος θάνατος όλων των "ειδώλων"), τον άφησε αλώβητο από τον ενδεχόμενο ξεπεσμό στα γεροντάματα – όπως συνέβη σε άλλους. 

Σε μας ωστόσο, μένει η κληρονομιά. Στο χέρι μας είναι αν θα ξεπουληθούμε στα γιουσουρούμ ή να αποφασίσουμε αν θέλουμε ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση ή ελευθερία. Και κυρίως, αν επιτέλους θέλουμε να επικοινωνήσουμε. Να τα παρατήσουμε όλα, να ζήσουμε άβολα, οι άλλοι όπως βαδίζουν, εμείς ανάποδα. Κι ίσως έτσι κάποτε να νικήσουμε. 

"Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες. Ανθρώπους να’χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρω. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια."