Το βασίλειο μου για τη Δικαιοσύνη

Ήταν όλοι τους κερδισμένοι.

Και την ίδια στιγμή, ήταν όλοι τους χαμένοι.

Σαν σύγχρονες Πυθίες μάσησαν στο eurogroup φύλλα δάφνης και ανακοίνωσαν: θα έχετε μνημόνιο, αλλά θα είναι σαν να μην έχετε.

Ο σοφός (κατά καιρούς) λαός λέει η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Και επίσης, όχι Γιάννης, Γιαννάκης (με ένα ή με δυο ν).

Η έμφαση λοιπόν δόθηκε στην τέχνη του λέγειν. Μνημόνιο ή δανειακή σύμβαση; Τρόικα ή θεσμοί;

Και ο Σόιμπλε χαιρέκακα να δηλώνει ότι αναρωτιέται πώς θα εξηγήσει η ελληνική κυβέρνηση στον λαό τη συμφωνία. Και ο Άδωνις να ξεσαλώνει στο twitter πανηγυρίζοντας. Οι κυβερνώντες κρατάνε τουλάχιστον ένα μέτρο και μιλούν απλά για ένα θετικό πρώτο βήμα και μια δύσκολη συνέχεια που έπεται.

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημά μου;

Δεν είναι ο Βαρουφάκης. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, έχω δει κι ακούσει πάμπολλες συνεντεύξεις του και παρακολουθώ ανελλιπώς την αρθρογραφία του εδώ και 5 χρόνια. Τον εμπιστεύομαι. Άνθρωπος της θεωρίας, είχε την ευκαιρία να προσπαθήσει να κάνει πράξη τα πιστεύω του. Και κρίνω ότι τα πιστεύω του έχουν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.

Η διατύπωση είναι ένα παιχνίδι λέξεων. Πάνω σ’ αυτό το παιχνίδι βασίζεται ολόκληρη η τέχνη της δικηγορίας. Γιατί σημασία τελικά δεν έχει τι θέλεις να πεις, αλλά πώς θα το πεις. Η εικόνα μοιάζει πιο δυνατή από την ουσία και το φαίνεσθαι ισχυρότερο από το είναι.

Το πρόβλημά μου λοιπόν, βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στη διατύπωση και στο παιχνίδι λέξεων του προεκλογικού Αλέξη Τσίπρα.

Γρήγορα η διαγραφή έγινε απαγκίστρωση κι επαναδιαπραγμάτευση. Δεκτό (;). Γιατί όταν καλείσαι να ξεκινήσεις εσύ τον χορό, μπορείς να τον σύρεις σε ότι ρυθμό θέλεις, είτε ξέρεις να χορεύεις, είτε όχι. Όταν όμως ήδη χορεύουν άλλοι μπροστά και ξαφνικά μπαίνεις κι εσύ στον κύκλο, πρέπει να ακολουθήσεις και κάποια βήματα.

«Το τρόικα τέλος και μνημόνιο τέλος το βράδυ των εκλογών» ωστόσο είναι πολύ ξεκάθαρο ότι ΔΕΝ έγινε και ότι τα ξανασυμφώνησε στο eurogroup απλά με άλλη ονομασία.

Το θέμα δεν είναι τόσο η συμφωνία αυτή καθαυτή. Μπορεί όντως οι συνθήκες της οικονομικής ζωής μας να γίνουν καλύτερες. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο προεκλογικός λόγος του δεν ήταν καθαρός.

Μια καθαρή διατύπωση θα έλεγε για παράδειγμα: αναγνωρίζουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας. Αφού έχουμε ήδη δανειστεί τα κέρατά μας, αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν θα ξεπληρώσουμε τίποτα. Οι δανειστές όμως δεν επέβαλλαν μαχαίρι σε συντάξεις και μισθούς, ούτε βολικές απολύσεις, αυτά τα επέλεξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Εμείς σας υποσχόμαστε ότι θα βάλουμε χέρι στους ζάμπλουτους για να ελαφρύνουμε λίγο τους πολίτες που έχουν φτάσει στα όρια της φτώχειας.

Αν είχε μιλήσει κάπως έτσι, σήμερα κανείς δεν θα είχε δικαίωμα να μιλάει για κωλοτούμπα.

Τικ – Τακ

Το ρολόι χτυπάει.

Το ρολόι χτυπάει απειλητικά για όλους μας, αλλά δεν θέλω να μπλεχτώ σε εναλλακτικά μονοπάτια «τι θα γίνει αν…»

Τικ – Τακ

Έχετε ήδη αργήσει. Κοντεύει να περάσει ένας μήνας και τώρα μιλάτε πρώτη φορά για την Αμυγδαλέζα. Κι ακόμα δεν ακούσαμε τίποτα συγκεκριμένο για τις Σκουριές, ήδη ειπώθηκαν πατάτες για τον Ενφια, ακόμα πληρώνουμε φόρο για τη Νέριτ, ακόμα δεν ξεκαθάρισε το τοπίο για τους βασικούς μισθούς και γενικώς λόγια, λόγια, λόγια. (Α ναι, και πρώτη φορά αριστερά με Πάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είναι, για να ξέρουμε και τι λέμε)

Τικ – Τακ

Ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει. Ο κόσμος άραγε;

Οι πιο αντιδραστικοί ήδη βλαστήμησαν με τα στρογγυλέματα. Οι περισσότεροι θα περιμένουμε λίγο ακόμα.

Θα περιμένουμε για την αποκατάσταση της Δικαιοσύνης. Χωρίς Δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει η Δημοκρατία.

Επιτέλους συγκρουστείτε. Με το κατεστημένο της διαπλοκής, με τα ΜΜΕ που άρχισαν να απλώνουν τις γλώσσες τους και να γλύφουν τον κώλο σας μήπως και αλλάξετε γνώμη. Συγκρουστείτε γιατί το υποσχεθήκατε και γι’ αυτό σας επιλέξαμε. Συγκρουστείτε γιατί αλλιώς θα σας καταπιεί το σύστημα.
Και συγκρουστείτε μετωπικά, σαν νταλίκα στην εθνική που ισοπεδώνει τα αυτοκίνητα στο διάβα της. Συγκρουστείτε. Από αυτή την αηδία, να μη μείνει ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.

Να γίνει ο κόσμος όλος άνω-κάτω.