Ώρα Μηδέν

Τηλεόραση δεν έχω ευτυχώς - έχει κλείσει εδώ και καιρό ο βόθρος των εικόνων. Σκέφτομαι όμως να κλείσω και το ίντερνετ μέχρι την Κυριακή.

Τις ζόρικες μέρες, στρέφομαι πάντα πίσω στα βιβλία μου, στις μουσικές μου, στην τέχνη του λόγου και του πνεύματος γενικότερα, που μ' έκανε τον τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

Όλος μου ο πλούτος είναι οι άνθρωποι μου, οι τόποι μου, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, τα όνειρα και οι ελπίδες μου. Ο πλούτος μου δεν είναι τα υλικά που με περιτριγυρίζουν. Ο πλούτος μου δεν είναι κομμάτια χαρτί με ψεύτικη αξία.

Δεν φοβάμαι γιατί το ΑΤΜ μπορεί να αρχίσει να μου δίνει δραχμή αντί για €. Μπορεί να μην πανηγυρίσω κιόλας, αλλά δεν θα αρνηθώ το είναι μου, ούτε θα μηδενίσω την κοσμοθεωρία μου ή θα συμβαδίσω με αισχρούς ανθρώπους για να το αποτρέψω.

Φοβάμαι όμως την καινούρια Ευρώπη. Που ξέχασε μόνο στην υπογραφή των ιδρυτικών συμβάσεων τις μεγάλες της ιδέες. Πού είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη; Πόσες υποχωρήσεις ακόμα μπορούμε να κάνουμε;

Με τρομάζει αυτή η Ευρώπη του χαιρέκακου game over και του take it or leave it. Με τρομάζει η Ευρώπη της Γερμανίας που αφού την αιματοκύλισε 2 φορές τον περασμένο αιώνα συνεχίζει την χάραξη παρεμβατικής πολιτικής του Ράιχ - με άλλα μέσα φυσικά στον δικό μας αιώνα της εξέλιξης.

Με τρομάζει η Ευρώπη που θεωρεί λύση να πνίγει τους κατατρεγμένους που έρχονται στην πόρτα της, αντί να προσπαθήσει να σταματήσει τον πόλεμο, για να μη θιγούν οι οπλοβιομηχανίες. Με τρομάζει η Ευρώπη που υπογράφει το δικαίωμα των εταιριών να μηνύουν τα κράτη όταν θεωρούν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, θυσιάζοντας τα εργασιακά και περιβαλλοντικά δικαιώματα των πολιτών της. Με τρομάζει η Ευρώπη που σφραγίζει επισήμως τα μεταλλαγμένα και μετά αναρωτιέται για την αύξηση του καρκίνου της. Με τρομάζει η Ευρώπη που ανέχεται φασίστες για να κάνει business μαζί τους.

Με τρομάζει κι η Ελλάδα, που δεν έμαθε ποτέ να κουβεντιάζει με ηρεμία, ούτε να ακούει "τους άλλους", παρά μόνο να φωνάζει εν εξάλλω.

Ξανακούω τις μουσικές μου. Τον Άσιμο, τον Σιδηρόπουλο, τον Σωκράτη, τον Θανάση, τον Αγγελάκα, τον Αλκίνοο, τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι. Ξαναβλέπω τις εικόνες και τις ταινίες που με στοίχειωσαν. Ξαναδιαβάζω τον Χαλίλ Γκιμπράν, τον Ομάρ Καγιάμ, τον μικρό μου πρίγκιπα, τον Αναγνωστάκη, τον Μίσσιο, τον Όργουελ, τον Χέμινγουεϊ, τον Σολωμό, τον Ρίτσο, τον Ερωτόκριτο, τον Τριβιζά, τον Αρκά, τον Στάινμπεκ, τον Πόε.

Και μένω στη γραμμή αυτή του Τόλκιν, που την έχω κορνιζώσει για να τη βλέπω και να τη θυμάμαι κάθε μέρα: "Κανένας από τους ήρωες που βρέθηκαν στις μεγάλες ιστορίες δεν ευχήθηκε να του συμβούν αυτά. Το μόνο όμως που εμείς πρέπει να αποφασίσουμε, είναι τι θα κάνουμε με τον χρόνο που μας δόθηκε."

Καλό βόλι σε όλους και μην ξεχνάτε ότι τη Δευτέρα, η απόφαση θα μας βαραίνει πια όλους μαζί.

Καλά μυαλά φίλοι μου.