Σταθμός Λαρίσης.
Άφιξη της αμαξοστοιχίας 51 από Θεσσαλονίκη.
Αθήνα, πόλη των αντιθέσεων.
Τόσο ευρωπαϊκή, τόσο μεσογειακή και τόσο βαλκάνια.
Άλλοτε άδεια κι άλλοτε γεμάτη. Πολίτες, τουρίστες, γεγονότα τρέχουν διαρκώς μέσα της.
Μια πόλη που βράζει. Ζέστη, άγχος, αγωνία, οργή. Καταλαγιάζει όταν νομίζει πως χαμηλώνει η φωτιά. Η μικρογραφία μιας χώρας.
Άνθρωποι σε ουρές. Για ένα παγωτό, για ένα εισιτήριο, για ένα φαλάφελ, για τρία εικοσάευρα. Η ευτυχία μπορεί να είναι εκεί που την ψάχνεις.
Ο ουρανός είναι πάντα τόσο γαλάζιος πάνω από την Ακρόπολη. Στη θέση της κλεμμένης Καρυάτιδας, ένα κενό.
Αθήνα. Δική μου, δική σου, δική του, δική τους και δική μας.
Άνθρωποι γύρω παντού.
Με συντροφιά, μοναχικοί και μόνοι. Βαγόνια γεμάτα, μάτια χαμογελαστά ή θλιμμένα. Ξένοι μέσα στους γνωστούς και φίλοι μέσα στους ξένους.
Κι αν είναι πιο πολλά αυτά που μας ενώνουν από εκείνα που μας χωρίζουν;
Ημερολόγιο ταξιδιού, στα τρένα των ρομαντικών απένταρων.
Που απομακρύνονται αργά, έτσι για να το χωνέψεις ότι φεύγεις. Κι απομένεις να βλέπεις τόπους κι ανθρώπους που αγαπάς να μικραίνουν, μέχρι να γίνουν μια τελίτσα στο βάθος.
Σταθμός Λαρίσης. Ένα αγόρι έτρεξε ως την άκρη της αποβάθρας χαιρετώντας το κορίτσι του.
Καλό δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου